επώδινες απελευθερώσεις

τι είναι αυτό που κάνει μια ταινία να καθηλώνει στα καθίσματά τους τέσσερεις θεατές μέχρι το τέλος των τίτλων; κι ύστερα να τους κρατά έξω στην υγρασία -καθέναν στριμωγμένο από την ίδια ταινία σ' άλλη γωνία: εκεί που πονάει περισσότερο- να διαφωνούν θαυμάζοντας και δυσφορώντας; είναι η ηρωίδα αλαζών, ή παλεύει με νύχια και με δόντια να ενηλικιωθεί [να επιβιώσει ψυχικά]; ποιός είναι τελικά ο [πιό] τρελλός της ιστορίας;

μια ταινία όπου δεν υπάρχει κανένας χαρακτήρας αμιγώς 'θετικός' - όχι απλώς με την έννοια πως όλοι έχουμε και τ' αδύναμα σημεία μας, αλλά με χαρακτηριστικά που επιπόλαια -δηλαδή αμυντικά- θ' αποδίδαμε μόνον σ' ένα 'τέρας'. ένα τολμηρό μείγμα φάρσας και τραγωδίας [rewards repeated viewing - που θα λέγανε κι οι άγγλοι], με σχήμα μύθου -ήδη απ' τον τίτλο της: ρηγάδες και ντάμα- και όψη ρεαλιστική, με πλήθος συμβολικών ονομάτων [ισμαήλ και άβελ, άριελ, πρόσπερος και κάλιμπαν], σκηνές που εύκολα διερωτάσαι αν είναι 'πραγματικές' ή 'όνειρα'. ένας ευφρόσυνος εφιάλτης για το τυραννικό και γόνιμο χάος των οικογενειακών σχέσεων [κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την παιδική του ηλικία - κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει τα λάθη πλάθοντας την παιδική ηλικία ενός άλλου: όλοι είμαστε 'έγκλειστοι κατόπιν αιτήσεως τρίτου' - και κάθε απελευθέρωση είναι επώδινη]. μ' έναν αριστοτεχνικό 'επίλογο', ανάμεσα σ' έναν μη[;]-πατέρα κι ένα παιδί, όπου η κάμερα κι η ηθοποιία εξαφανίζουν κάθε βάσιμη υποψία διδακτισμού.



'πάντα όλοι έχουμε δίκιο, αλλά έχουμε πάντα και λίγο άδικο. κι είναι απαραίτητο να έχουμε και λίγο άδικο, γιατί μόνο τότε η ζωή γίνεται απρόβλεπτη, παράξενη'.