το φως του οκτωβρίου

five o’clock tea was the first thing i had. γιατί κοιμήθηκα στις 06:30, αφού έφυγε ο χ. μ’ ένα ομορφότερο χαμόγελο, κι έπαιζε για πολλοστή φορά το cd των διακοπών του τ. –που πάλι παίζει–, αφού είχαμε γελάσει και τριγυρίσει στο κέντρο (λουλουδάκια και σουβλάκια), κι οι τρεις μαγεμένοι απο ’κείνο το φιλί, αφού ανέβηκε στη ζυγαριά με τον άγγελό της κι έδειξε μηδέν, αφού –μικρό αντίδωρο– του αντέγραψα εκείνο το παλιό δισκάκι, χαρά που το ξανάκουγα κι εγώ, αφού μιλάγαμε για σχέδια και σχέδια, και τον μάλωνα γλυκά σαν νά ’μασταν χρόνια φίλοι κι εγώ μεγαλύτερος αδερφός (άκου να δεις!), αφού ξύπνησα με μια σκέψη καρφωμένη στο μυαλό, και βρήκε τρόπο να γίνει.

και καθώς ο χαντάι ξανάπιανε την άρια (ακούραστη ανάμνηση), βρήκα στο τηλέφωνο (ψεύτη – πες: πήρα επιτέλους) τον χ.κ., και του ευχήθηκα, οι άνθρωποι δε θά ΄πρεπε να χάνονται, αλλά χάνονται, ας ξαναβρίσκονται.

[τ., αυτό που έλεγε η virginia: “μιας κι είναι η νύχτα βοσκοτόπι ελεύθερο, λειβάδι δίχως όρια, μιας κι είναι η νύχτα άπλαστος πλούτος, πρέπει να σκάβεις σήραγγες μες στο σκοτάδι της. να της κρεμάς πετράδια πρέπει.”]