το δόγμα: οι φίλοι [ευχαριστώ]

μου λέει η ε. καθώς μαζεύονταν οι καλεσμένοι: «τι ωραία, καθόλου δογματικό το πάρτυ – ξέρεις: μόνο συνάδελφοι, ή μόνο γκομενιλίκια, ή μόνο ξερωγωτί...»

ομολογώ ποτέ δεν είχα αναλογιστεί τον όρο «δόγμα» σ’ αυτά τα συμφραζόμενα – αλλά τα χαράματα, καθώς συγύριζα λίγο, σκέφτηκα πως το «δόγμα» –if dogma there is– είναι, απλώς: οι φίλοι. παλιοί, νεότεροι, νεότατοι – και μελλοντικοί. που ξαναμαζεύονται, ξαναβρίσκονται, ξαναμπλέκονται, συναντούν ξεχασμένους γνωστούς, γνωρίζουν καινούργιους, μιλάνε, γελάνε και χορεύουν όλη νύχτα. και φεύγοντας –μαζί με τ’ άλλα τρυφερά τους δώρα– αφήνουν πίσω την χαρά τους να πλανιέται στα δωμάτια. και την τόση αγάπη [που –prudishly– ο τ. επιμένει να την κρύβει πίσω από την επιστημονικότερη «θετική ενέργεια» :-) ].

κοιμήθηκα μ’ ένα γλυκύτατο τοσοδά κεραμεικό καραβάκι κρεμασμένο πάνω απ’ το κεφάλι μου. το επόμενο μεσημέρι, έχοντας ανάψει ένα πράσινο ταϋλανδέζικο κεράκι, πίνοντας earl gray sencha μ’ ένα μαύρο κινέζικο ψάρι να κολυμπά ανάμεσα σε γαλάζια κοράλλια, τρώγοντας σπιτικά μπισκόττα και μαρμελάδες –υπό τους ήχους νέων υπέροχων μουσικών– τσιμπολογάω τις [πλήρεις] φωνές του πόρτσια [μτφρ. βασίλης λαλιώτης, εκδ. ίνδικτος] και τους διαλόγους των δυο περήφανων άλλων αργεντινών, του μπόρχες και του σάμπατο [editions 10/18]. απέναντί μου, κάτω απ’ τα χειροποίητα πάνινα στολίδια, ένας βιολιστής –θηρίο μηχανής– ερωτοτροπεί μ’ έναν μπιρμπιλομάτη καλικάντζαρο, που έχει ανάψει, κατακόκκινος.

βγαίνοντας το βράδυ θα κουκουλωθώ μ’ ένα παχύ μάλλινο χάδι.