βόλτα #1

τόσοι δίσκοι, τόσα βιβλία (πού τους σκαρφίζονται αυτούς τους τίτλους μυθιστορημάτων;) - ναυτία. περιμένοντας το καινούργιο της μήτσορα, ευτυχώς "το ροδακιό" ξανάκανε το θαύμα του, κι έβγαλε ένα βιβλίο με ποιήματα του γιώργου μπρουνιά, η συντροφιά. αυτός ο άνθρωπος έχει γράψει δυο καλά βιβλία (όσο κι αν ενδεχομένως κανείς διαφωνεί ενίοτε μ' ένα άρωμα απόλαυσης της στενάχωρης ζωής): σημειώσεις για ένα ημερολόγιο [το ροδακιό, 1993] και απόσπασμα [", 1996]. τα δε περσινά 91 ιαπωνικά ποιήματα συν 1 ["] ήταν απ' τα πιο όμορφα βιβλία του 2004, και, μαζί με την ντίκινσον του ερρίκου σοφρά [", 2004] και τον πούσκιν του μήτσου αλεξανδρόπουλου [ποταμός, 2004], αληθινή ποίηση - κι όταν μιλάμε για μεταφρασμένη ποίηση, αυτό σημαίνει: ξαναγεννημένη ποίηση, με τον κόπο και τον πόνο πραγματικής εγκυμοσύνης και γέννας.

από δίσκους τώρα: τραγούδια του jerome kern από ηχογραφήσεις του 1925-1945, οι πρώτες ηχογραφήσεις του carousel [1945] και του allegro [1947] των rodgers & hammerstein (λίγο ακόμα θα άντεχε η αμερικανική μουσική να παριστάνει την αθώα, και να δροσίζει τον κόσμο ολόκληρο) [naxos όλα] - κι οι δυο πρόσφατες κυκλοφορίες της σαλονικιώτικης ομάδας παραδοσιακής (και όχι μόνον) μουσικής "εν χορδαίς": εξορία (η μουσική που δεν χρησιμοποιήθηκε στις νύφες), και ήχοι των κάστρων (παραδοσιακά τραγούδια για τα κάστρα, με την ασημοκλωστή φωνή του χρόνη αηδονίδη και άλλους) [έκδοση των ίδιων των "εν χορδαίς"].

θυμήθηκα τώρα τους "espers" και το μαγευτικό weed tree τους [thanx, τ.!]: σαν τους "εν χορδαίς", δουλεύουν κι αυτοί (και) με παραδοσιακό υλικό και όργανα - σήμερα, με αποτελέσματα μεθυστικά, που μου ξανάφεραν στον νου τις σπουδαίες φωνές του folk revival του '60: ewan mccoll (ιερατική μορφή, άντρας της peggy seeger -αδελφής του pete- και πατέρας της αείμνηστης kirsty, αμετανόητος στρατευμένος κομμουνιστής ώς το τέλος - και παντελώς άγνωστος ως ο συνθέτης του πασίγνωστου -κυρίως από τα covers της roberta flack και του george michael (!)- "the first time ever i saw your face", γραμμένου για την peggy: της το πρωτοτραγούδησε απ' το τηλέφωνο, μιας και τότε τους χώριζε ακόμα ο ατλαντικός - αλλά ψάξε και τον τρυφερό και αγέρωχο "αποχαιρετισμό" του στη ζωή, "the joy of living" [στο black and white - the definitive collection, cooking vinyl, 1993]), june tabor, judy collins, sandy denny - μια πολύ προσωπική και ελλιπής επιλογή, εννοείται - αλλ' ενδιαφέρον ότι σε τόσες χώρες συνέβαιναν παρόμοια πράγματα εκείνη την εποχή: ο brassens στη γαλλία, ο fabrizio de andre στην ιταλία, dylan, baez, mitchell, βέβαια, στην αμερική -και για να μην σνομπάρουμε τα δικά μας: ο πρώτος σαββόπουλος και, κυρίως, η μαρίζα κωχ- βάζαν ηλεκτρικά όργανα στα παραδοσιακά τραγούδια, ή έγραφαν δικά τους που τα θύμιζαν. κι αυτό ξαναρχίζει, κάθε τόσα χρόνια (πιο πρόσφατα σε μας: ο φάμελλος).