[call me old fashioned]

500 τραγούδια σε 60 χρόνια, 3 όσκαρ, 6 γκράμμυ, 9 στο νούμερο ένα, 48 στο top ten: ο burt bacharach έχει χορτάσει επιτυχίες – και γλυκ(ερ)ά τραγούδια οι θαυμαστές και θαυμάστριές του. can’t say i ever was one of them. βέβαια, με το painted from memory με τον elvis costello, τα πράγματα άλλαξαν (τουλάχιστον για μένα). και τώρα έφτιαξε το παράξενο at this time. λέει: “at this time, i am now very distressed. it grieves me. did i go through vietnam protesting? no. […] all my life, i’ve written love songs. and you know what’s involved, hearts being broken, you know? relationships. […] these are still love songs about being broken-hearted, about hearts being broken. but instead of another person, the relationship breaking your heart, it’s the situation: the war.”*

ένας ιρλανδός δημοσιογράφος παρομοίασε αυτόν τον δίσκο –που ήταν παραγγελία της αγγλικής bmg, αλλά κυκλοφόρησε και στις ηπα τον νοέμβριο που μας πέρασε– με “σφιγμένη γροθιά σε βελούδινο γάντι”. ηχογραφήθηκε "ζωντανά στο στούντιο", με λόγια για πρώτη φορά του ίδιου του μπάκαρα (μαζί με τον tonio k.), και διάφορες συνεργασίες στη μουσική, όπως drum ‘n’ bass loops του dr. dre (!). στο “who are these people?”, ο costello αναρωτιέται: “who are these people that keep telling us lies/and how did these people get control of our lives/and who’ll stop the violence cause it’s out of control?/make 'em stop/who are these people that destroy everything/and sell off the future for whatever it brings/and what kind of leaders can’t admit when they’re wrong?/make 'em stop”. κάπως αφελή ακούγονται αυτά, αλλά νομίζω όχι περισσότερο απ’ όσο τα “πολιτικά” τραγούδια του stevie wonder ή του marvin gaye. παρακάτω, ο rufus wainwright: “life’s a miracle – or a foolish tale/i don’t know; go ask shakespeare” (“go ask shakespeare” – γι’ άλλη μια φορά –μετά τον δίσκο του antony– ίσως το καλύτερο από τα 11 κομμάτια – αλλά σίγουρα συμβάλλει σ’ αυτό και ο dr. dre, όπως και στο εξαιρετικό ορχηστρικό μίνι-σάουντρακ, “danger”). ο δίσκος όμως ξεκινά με τον ίδιο τον μπάκαρα: “there was a song/i remember/said “what the world needs now…”/where is the love/where did it go/who broke our hearts cause we need to know/where are the dreams/that we once knew?/please explain/please explain” (“please explain”). αυτοκριτική; και αυτό, ίσως.

η αγάπη βέβαια επανεμφανίζεται, αλλά πάντα μελαγχολική – όπως σ’ ένα αργό τσα-τσα με γκρούβυ φωνητικά: “i'll never ever change you/i'll never try to/i'll never understand love/i'll never get it/but i can't give it up” (“can’t give up”). ένας ήσυχος, μουσικά πλούσιος, παράξενος, ενίοτε υπόκωφα "απειλητικός" –όπως ήταν “απειλητική” η μελαγχολία της 25ης ώρας του spike lee– δίσκος. ό,τι πρέπει για τις “γιορτές” [στο repeat].

*http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=19602