σκρόφα μάνα

το κοριτσάκι σταματάει στη βιτρίνα του χαρτοπωλείου και κοιτάζει με λαχτάρα τα χρωματιστά μολύβια:

- τέτοια θέλω να μου πάρεις!
- τέτοια; θα γίνεις ζωγράφος μωρό μου; η μαμά.
- ναι!
- μια μέρα θα βγούμε να σου πάρω τα καλύτερα! την τραβάει ν' απομακρυνθούν αλλά η μικρή μαγνητισμένη ξαναγυρνά και δείχνει με το δάχτυλο:
- κι απ΄αυτά θέλω!
- τα πινέλα;
- ναι!
- απ' όλα θα σου πάρω αγάπη μου! και την ξανατραβά ρίχνοντας ένα μισό χαμόγελο 'τι να την κάνω;!' σ' έναν θεατή της σκηνής.

μέχρι που είδα το χαμόγελο σκεφτόμουνα πως ίσως να μην είχαν λεφτά να ξοδεύουν για χρώματα [γιατί αν ήταν κόρη μου θα της είχα ήδη πάρει το μεγάλο κουτί]. μετά το χαμόγελο είδα και τις σακκούλες του 'χόντου'