τόποι θανάτου

τόποι θανάτου όπου τα πάντα ανασαίνουν
καταισχύνη και οδύνη,
απογνώσεως σκληρής και μαύρης επικράτεια,
η φρίκη που η όψη σας μου εμπνέει
είναι το πιο μικρό δεινό απ’ όσα σχίζουν την καρδιά μου.
τόσου έρωτα αντικείμενο, η ομορφιά που με δένει,
το σκήπτρο αυτό που χάνω, των άθλων μου βραβείο,
όλα του αντίζηλού μου θα γενούν μερτικό,
ενόσω εγώ στα σίδερα έχω το θάρρος μόνο
που μετά βίας για τα δεινά μου αρκεί.


lieux funestes où tout respire
la honte et la douleur,
du désespoir sombre et cruel empire,
l’ horreur que votre aspect m’ inspire
est le moindre des maux qui déchirent mon coeur.
l’ objet de tant d’ amour, la beauté qui m’ engage,
le sceptre que je perds, ce prix de mes travaux,
tout va de mon rival devenir le partage,
tandis que dans les fers je n’ ai que mon courage
qui suffit à peine à mes maux.


jean philippe rameau [1683-1764] / charles-antoine le clerc de la bruyere, dardanus
4ème acte, scène 1 – prélude et air: “lieux funestes”
[john mark ainsley [dardanus], les musiciens du louvre / marc minkowski]