caché
σημειώσεις
στα γαλλικά, κρυμμένος μπορεί να είναι μεταξύ των άλλων: ο άνθρωπος, ο άντρας [ο πρωταγωνιστής, αλλά και ο παρολίγον αδελφός του], το παρελθόν, αλλά και η κάμερα που καταγράφει
ο τηλεπαρουσιαστής παρακολουθείται μέσω βίντεο. η τηλεόραση φέρνει μια μελλοντική [; φανταστική;] –και απολύτως γνώριμη– φρίκη πολέμου και βίας μες στο αστικό καθιστικό: κραυγάζει ανάμεσα στα αναρίθμητα τακτοποιημένα βιβλία. αυτός κόβει και ράβει [φτηνιάρικα] την εκπομπή του [περί βιβλίων], κόβει και ράβει το παρελθόν του [νοιώθεται], κόβει και ράβει την επικοινωνία με τους οικείους του [αλλά δεν του βγαίνει το σχέδιο]
εύκολη η αντιμετώπιση της ταινίας ως σχολίου στην τωρινή φυλετική κατάσταση στην γαλλία [και όχι μόνο]. ωστόσο αν σκεφτούμε για μισό λεπτό πως ένα πλούσιο μοναχοπαίδι ενδεχομένως να αντιδρούσε έτσι ανεξαρτήτως χρώματος και ταξικής καταγωγής του υποψήφιου αδερφού [και πόσο εντέλει απέχουν πολλές ιστορίες πραγματικών αδερφιών απ’ αυτές που σκαρώνει ετούτος;] η προοπτική αλλάζει ανοίγεται
δεν είμαι βέβαιος πως η τελική σκηνή ‘αποκαλύπτει’ τίποτα σχετικά με την πλοκή [τα δυο παιδιά δεν μοιάζουν να συνομιλούν συνωμοτικά, αλλ’ εντελώς χαλαρά]. περισσότερο την είδα σαν δήλωση [ή ευχή;]: το παρελθόν, οι γονείς, τα έχουν σκατώσει – τα παιδιά μπορούν τουλάχιστον και μιλάνε χαμογελώντας
13 Comments:
η δική μου αποψη είναι η εξης...Φρίκη ο τσαλαπετεινός.
πιθανό το σαν ευχή μιας και δεν έδωσε και ένα τέλος, μου άρεσε που το επέκτεινες στην καμερα που καταγράφει άλλα όχι στην αδερφική τσιριμπινιά (?), ίσα ίσα εγώ το κατάλαβα με τον αντίθετο τρόπο τί μίσος μπορεί να παραμείνει μετά από μία προσωπική λογική. Εστω κι αν έχει να κάνει με λόγους υγείας. Εκεί μου έμοιασε πως έπρεπε να λεγεται la haine με την πραγματική σημασία της λέξης- δεν ξέρω γιατί αυτοκτόνησε αυτός ούτε το έψαξα- αλλά είχε τους καταστατικούς του λόγους.
ωραία ήταν. kairos na ksanagiriso sto doob ;)
tu sei la prima dooberina! la dooba assoluta! :-)
:)))))))))))))))))))))
Άκουσα πως είναι βαρετό φιλμ. Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται να το ενοικιάσω στο μέλλον.
πήγα να διερωτηθώ - αλλά βαρέθηκα: εν τέλει, σας αρέσει να είσθε βαριεστισμένος, για όχι;
*SPOILERS*
Σκέψεις-πλίνθοι-κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι περί του φιλμ (δεν τις ασπάζομαι όλες, απλά τι έτρεχε στο μυαλό μου μετά το τέλος της):
-η τελευταία σκηνή είναι βίντεο ή όχι;
-τις κασέτες τις έστελνε ο πατέρας που αυτοκτόνησε, γι'αυτό και ζήτησε από τον Οτέιγ να είναι παρών στην αυτοκτονία
-τις κασέτες τις έστελνε ο πιτσιρικάς σε συνεργασία με τον άλλο πιτσιρικά, στην τελευταία σκηνή 'συνομωτούν'-πάνω κάτω παίρνουν εκδίκηση για τα όσα δεν κατάφεραν οι γονείς τους ως προηγούμενες γενιές
-η τελευταία σκηνή είναι προγενέστερη χρονικά το τέλους, ο (Αλγερινός) πιτσιρικάς ζητά από τον άλλο να λείψει μια μέρα από το σπίτι προκειμένου να ανησυχήσουν οι δικοί του(έχει δει βίντεο με την Μπινός και συμπεραίνει πως απατά τον Οτέιγ)
-τις κασέτες τις βάζει ο Οτέιγ(χλωμό, γιατί αν ήταν έτσι, ποιος χτυπά το κουδούνι όταν βρίσκει την κασέτα στην εξώπορτα όταν τρώνε με τους φίλους τους;)
-ο Οτέιγ στη σκηνή που ξαπλώνει παίρνοντας τα χάπια αυτοκτονεί(εξού και λέει στην Μπινός ο γιος του να μην είναι αυστηρός μαζί του, or something like that)
-η σκηνή που παίρνουν τον Αλγερινό όντας παιδί από το σπίτι κι η τελική σκηνή με τα παιδιά στο σχολείο είναι όνειρο του Οτέιγ
-τις κασέτες τις βάζει ο Χάνεκε με σκόπό να δείξει ουσιαστικά πως εμείς ως θεατές παρακολουθούμε τις ζωές κάποιων αλλων κ.ο.κ.
(ουφ)
Θα είμαι υπερβολικός και κακός ίσως, αλλά: μια τσαπατσουλιά. και δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει ο ποιητής. και λίγο ψυχανάλυση του κώλου επίσης. και τα παιδιά όταν είναι παιδιά κάνουνε και τέρατα. ε, και; δικαιολογείται τέτοιο γινάτι; και πείτε μου: καταλάβατε τι γινότανε με τις κασέτες; κατά τ' άλλα, όλα καλά: και οι ερμηνείες, και τα αστικά δράματα, κλπ. [άλλο ήθελε να πει. αλλιώς το έδειξε. αλλιώς το κατέληξε: ένα μπάχαλο]
c'est tout.
ΥΓ: αγάπη πολύ την δασκάλα του πιάνου, και ίσως γι' αυτό να μιλάω έτσι. αλλά περισσότερο: απορώ
["αγάπησα" ήθελα να γράψω αλλά προέκυψε...αγάπη:]
ΥΓ: μόλις έστειλα το σχόλιο, είδα ότι υπήρξε κι αυτό του schottkey. το διάβασα, και σας θαύμασα φίλε για την υπομονή σας να σκεφτείτε όλα αυτά.
schottkey: θερμά ευχαριστώ για αυτά τα επιπλέον σχόλια, λίαν γονιμοποιά, που προσθέτουν σημαντικά στο ήδη δημοσιευθέν σχόλιό σου. βρίσκω συναρπαστικότερη την 1η σκέψη, ομολογώ: περισσότερο στο πνεύμα της ταινίας, και ως δομικά συμμετρική με την έναρξη, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και η τελική σκηνή από βίντεο... [όχι, δεν νομίζω πως αυτοκτονεί: ένα χάπι παίρνει όλο κι όλο [ή δύο], και το βλέπουμε ευκρινέστατα - i was checking ;-)]
anonymous: μια σκέψη μόνο: μήπως αυτοί που αγαπάμε -σκηνοθέτες ή άλλοι- αξίζουν λίγη παραπάνω υπομονή/προσπάθεια-να-τους-καταλάβουμε-και-όχι-να-τους-αξιολογήσουμε-και-κατατάξουμε;... :-)
[αν όχι για τιποτ' άλλο: για να μεγιστοποιήσουμε την απόλαυσή μας, να "αυξήσουμε την απόδοση" της αγάπης μας... :-)]
κοιτάξτε: "υπερβολικός και κακός" είπα. οπότε...
απ' την άλλη, δεν μ' αρέσει να "υπομένω/προσπαθώ" για κάτι που δεν μου το ζητάει το ίδιο από κατασκευής του. εκεί που πρέπει, ναι. αλλά τότε, ούτε για υπομονή/προσπάθεια μιλάμε. αλλά για καθαρή ρέουσα απόλαυση. σπανία.
Anonymous, ίσως το ερμήνευσες έτσι λόγω της αγάπης σου για τη 'Δασκάλα του Πιάνου'-αλλά αυτό ήταν μια διαφορετική ταινία. Αλλά καταλαβαίνω τι λες.
Για τα χάπια sensual monk κι εγώ αυτό πιστεύω. Απλά μια σκέψη ήταν, ο Χάνεκε εξάλλου ξέρει, εμείς απλά υποθέτουμε :)
schottkey, να το πω αλλιώς: και στο Les temps du loup αισθάνθηκα την ατμόσφαιρα του cache, αλλά εκεί το δικαιολογούσε. και δεν σκέφτηκα καν και τίποτα. σ' αυτό, δεν. και κρίμα. γιατί θα ήθελα :)
Post a Comment
<< Home