αύριο

κι αύριο ο ήλιος ξανά θα λάμψει
και στο δρόμο που θα πάρω
ξανά θα μας ενώσει, ευτυχισμένοι εμείς
σ' αυτή τη γη που ήλιου φως ανασαίνει...

και στην ακτή, στη μεγάλη ακτή με τα γαλάζια κύματα
θα κατεβούμε ήσυχα κι αργά
μες στα μάτια βουβά θα κοιταχτούμε
κι η ησυχία της ευτυχίας θα μας σκεπάσει


[richard strauss / john henry mackay, morgen - με την barbara bonney, και τον malcolm martineau στο πιάνο - στην αρχική πιο ανάλαφρη -και αρμόζουσα ίσως- εκδοχή του τραγουδιού που χορογράφησε ο δημήτρης παπαϊωάννου ως 'τραγούδι 99' στην ανθρώπινη δίψα [jessye norman, leipzig gewandhaus orchester / kurt masur], και ξαναπεριέλαβε -πάντα με τους εκπληκτικούς γιάννη γιαπλέ και νίκο δραγώνα- στο για πάντα - περιμένοντας το νέο του έργο - ως ανάμνηση ως ευχή ως καλημέρα: εις εαυτόν και φίλους]