adieu adieu mon ange

‘αν έχετε τόση ευχαρίστηση να με δείτε όση εγώ να σας συναντήσω, ελάτε στο μόναχο, την αρχοντική πόλη – φροντίστε να φτάσετε πριν το νέο έτος, τότε θα σας θαυμάσω από πίσω κι από μπρος, θα σας βγάλω βόλτα παντού, κι εν ανάγκη θα σας κάνω κι έναν υποκλυσμό, μόνο για τούτο λυπάμαι, που δεν θα μπορώ να σας φιλοξενήσω, γιατί δεν θα βρίσκομαι στο πανδοχείο, αλλά θα μείνω στους –ναι, πού; – πολύ θά ’θελα να ξέρω – τώρα, πέρα από χωρατά, είναι ακριβώς αυτός ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σημαντικό για μένα να έλθετε, ίσως νά ’χετε μεγάλο ρόλο να παίξετε, λοιπόν ελάτε το δίχως άλλο, ειδαλλιώς, σκατά – θα μπορέσω τότε να σας φιλοφρονήσω ως πρόσωπο ευγενές, να σας μαστιγώσω τον κώλο, να σας φιλήσω τα χέρια, να ρίξω με την οπίσθια καραμπίνα, να σας φιλήσω, να σας προσφέρω κλύσματα από πίσω κι από μπρος, να πληρώσω τα δέοντα για όσα ίσως σας οφείλω, ν’ αφήσω ν’ αντηχήσει μιά γερή κλανιά, κι ίσως ακόμα ν’ αφήσω να πέσει κάτω κατιτίς. Τώρα

adieu – άγγελέ μου, καρδιά μου,
σας προσμένω πλήρης αγωνίας
γράψτε μου αμέσως στο μόναχο, poste restante
ένα γραμματάκι 24 φύλλων μα
μη μου υποδείξετε πού θα μείνετε
ώστε να μη σας βρω, κι εσείς να μη με βρείτε’



ταύτα ο [και βαπτισμένος] χρυσόστομος θεόφιλος μότσαρτ, 22 χρονών, στην πολυαγαπημένη του ξαδελφούλα [άννα-μαρία κι αυτή – όπως κι η αδερφή του, κι η μάνα του, κι η θεία του], γυρνώντας από το παρίσι, όπου έχει μόλις θάψει τη μάνα του –που τον έσυρε άρον άρον ταξίδι, κατά προτροπήν του άγρυπνου –σκέψου τα γεράματά μου – και την καρριέρα σου, βεβαίως– πατέρα, εκεί που ο ‘μικρός’ κάτι είχε αρχίσει να ψελλίζει για μια δεκαεξάχρονη primadonna-to-be, αλοΰζια βέμπερ ονόματι, για γάμους, για ταξίδια και όπερες στην ιταλία. μόνο που, καθ΄οδόν τώρα προς τους βέμπερ για να ζητήσει το χέρι της, ακόμα δεν ξέρει πως εκείνη έχει αλλάξει γνώμη – μόλις το μάθει, θα καθήσει στο πιάνο του πατρικού της και θα τραγουδήσει στεντορεία τη φωνή: ‘μετά χαράς αφήνω αυτήν που δε με θέλει / όσοι δε μ’ αγαπούν, τον κώλο να μου γλείψουν! / όσοι δε μ’ αγαπούν, στη μούρη τους σκατά!’


[μεταφράζω από την γαλλική μετάφραση που μεταφέρει ο σολλέρ στον μυστήριο μότσαρτ – και σχολιάζει: ‘τι ‘ρόλο’ επρόκειτο λοιπόν να παίξει κατά τον βόλφγκανγκ η ξαδελφούλα στο σχέδιό του ν’ αρραβωνιαστεί την αλοΰζια; να σμίξει το τερπνόν με το υψηλό αίσθημα; τον περίγελω με το υψηλόφρον; την δύναμη με τον έρωτα; όπως σε μια όπερα του μότσαρτ; σοβαρή παράκληση; σκέτο αστείο; κώδικας ακόμα πιο δύσκολο απ’ όσο νομίζουμε ν' αποκρυπτογραφηθεί;’]