working up an active resistance

πρώτη ημέρα του συνεδρίου 'προσευχή για [παθητική;] αντίσταση' της μπιεννάλε της αθήνας, η πιο ενδιαφέρουσα παρέμβαση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων [πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας], βρισκόταν έξω απ΄την παλιά βουλή: 'πουδειχνειοστρατηγος;' έγραφε το χαρτάκι, κολλημένο πάνω στο άγαλμα του κολοκοτρώνη, και σε λίγα άλλα σημεία

παλιό, θαρρώ [και η απάντηση γνωστή: 'στο 'galaxy', φυσικά!'], αλλά δεδομένου ότι σε μιάν 'άλλη' αθήνα, το άγαλμα ήταν κοντά στο 'κεντρικόν', λέω να σκαρώσω στα γρήγορα μια 'παρέμβαση' κι εγώ, για τις αυριανές συνεδρίες

στο μεταξύ, θα πρότεινα ν' αρχίζαμε με την καταστροφή των εξής στερεοτύπων:

1. δεν αρχίζουμε ποτέ στην ώρα μας

σχόλιο: ουδέν

2. αντί να μιλάμε, διαβάζουμε κείμενο - και μάλιστα γραμμένο για να διαβάζεται, κι όχι για να ακούγεται

σχόλιο: η δικαιολογία 'μα θα τυπωθεί στα πρακτικά' δεν στέκει: ίσα ίσα λοιπόν, κάντε μας τη χάρη να μας πείτε με δικά σας λόγια το ζουμί του, και λίγο πιο ευσύνοπτα [και όχι σε 45' [και βάλε] - σχετική έρευνα έχει αποδείξει ότι η προσοχή των ακροατών διαδοχικά μειώνεται, φτάνοντας, καθώς κατρακυλά, στο 50% του μέγιστού της στα 20']. ούτε η -χειρότερη- δικαιολογία 'είναι δύσκολες οι έννοιες' ευσταθεί: πείτε τις τότε με τρόπο κατανοητό. [με βάζει επίσης σε σκέψεις ο ναρκισσιστικός τρόπος των περισσότερων προφορικών εισηγήσεων σε συνέδρια των 'ανθρωπιστικών' επιστημών, σε αντίθεση με αυτά των 'θετικών' - αλλ' αυτό δεν είναι της παρούσης]. ούτε και η ανάγκη σύγχρονης μετάφρασης δικαιολογεί την ανάγνωση κειμένου: οι διερμηνείς σπουδάζουν επί χρόνια αυτό ακριβώς: να μεταφράζουν αυτοστιγμεί ό,τι κι αν λέγεται [έχοντας ένα σχετικό κείμενο, είναι βεβαίως καλύτερα προετοιμασμένοι/ες ως προς την ορολογία]