2.4

[ένα –οφειλόμενο– υστερόγραφο για το 2 του δημήτρη παπαΐωάννου, μετά από μια συζήτηση με τον μ. – μιας και, όπως είπε ο κλάιστ, καλύτερα διατυπώνονται οι ιδέες μέσω του διαλόγου]

η προσωπική μου απογοήτευση παραμένει – αλλά σάμπως δεν είχα μείνει διερωτώμενος με την –δικαίως και από τον ίδιον τον δημιουργό της σχεδόν αποσιωπημένη– ιφιγένεια στο γεφύρι της άρτας, ειδικά καθώς ήταν και το πρώτο έργο του που είδα; ή δεν είχα βρει κυρίως καλαισθητικόν τον δράκουλα; γούστα είναι αυτά, αφενός – και, αφετέρου, ο δ.π. μας έχει πια καλομάθει σε άλλης στάθμης κριτική επεξεργασία του υλικού του

όμως καθόλου δεν πειράζει αν το 2 ενμέρει σχεδιάστηκε και ως 'κάλεσμα' προς ένα 'άλλο' κοινό [ας είχαν λείψει μόνο οι περί του αντιθέτου επανειλημμένες δηλώσεις του τύπου 'τώρα θα φανούν οι φίλοι μας']: η 'επιφάνεια τριβής' –όπως εύστοχα το διατύπωσε ο συνομιλητής μου– του έργου του δ.π. διευρύνθηκε, ως πέπρωται, αργά ή γρήγορα, για αρκετούς καλλιτέχνες. η διάρκεια, η επανάληψη της τριβής αυτής, θα κρίνει αμφότερες τις 'πλευρές' – και θα διαλύσει εντέλει τυχόν 'παρανοήσεις'

αλλά –κυρίως– είναι πραγματικό ευτύχημα το ότι ένα 'άλλο' κοινό είδε ένα θέαμα καμωμένο με τέτοια τεχνική κι αισθητική αρτιότητα – δηλ. με τον απαραίτητο, ελάχιστο σεβασμό προς αυτό: ίσως έτσι αύριο κρίνει με τον σωστό πήχυ όσα άλλα επιχειρούν να του σερβίρουν. όντως, αυτό το εξαιρετικό μίγμα ταλέντου, καλλιέργειας και μόχθου, το είχε δει και στις ολυμπιακές τελετές, αλλά έχει σημασία να καθίσταται σαφές ότι δικαιούται να απαιτεί την ίδια σοβαρότητα και στην 'διασκέδασή' του

[βεβαίως, αν οι ίδιοι 80.000 άνθρωποι είχαν δει κάτι σαν το για πάντα ή την μήδεια, δεν νομίζω ότι θα ήσαν λιγότερο ενθουσιώδεις, ενώ συγχρόνως θα είχαν εκτεθεί σε πραγματικά κατορθώματα του δ.π. και της τέχνης του. αλλά αν η γιαγιά μου είχε καρούλια…]