[τόνωση ή εκτόνωση;]

η θλιβερή και εξοργιστική ιστορία της αμαλίας καλυβίνου και η απολίτιστη αντίδραση στο έργο της εύας στεφανή ξεσήκωσαν σωρεία ηλεκτρονικών τε και εντύπων διαμαρτυριών, μάζεψαν υπογραφές, ακούστηκαν –χάρη και στα μπλογκς– όσο λίγες ειδήσεις. ωστόσο διερωτώμαι μήπως ο ντόρος και η 'κινητοποίηση' δεν καταλήγουν –δεν έχουν ήδη καταλήξει– να είναι απλώς εκτόνωση. δίκαιη, με σημαντικότατες αφορμές, χρήσιμη ώς έναν βαθμό – αλλά εκτόνωση

κάτι μικρολεπτομέρειες με ανησυχούν. η αμ. καλυβίνου δημοσίευσε ονόματα χρηματιζόμενων –και άλλων– ιατρών. δεν υπάρχει καμμία έννομη διαδικασία μέσω της οποίας αυτοί να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις [αν μη τι άλλο]; ως προς το επεισόδιο στην 'art athina', ο όρος 'λογοκρισία' νομίζω πως κινδυνεύει –βολικά για όλους– να μπερδέψει τα πράγματα. υπάρχουν δύο απαράδεκτοι νόμοι, βάσει των οποίων, μετά από μιά καταγγελία, η αστυνομία οφείλει να δράσει. δεν θα ήταν σκοπιμότερο να επικεντρωθούμε στην απαίτηση κατάργησης των νόμων αυτών, αντί να δηλώνουμε εναντίον μιάς ασαφούς 'λογοκρισίας'; από όσους διαμαρτύρονται, πόσοι, π.χ., συζήτησαν ή έγραψαν σε βουλευτές, ζητώντας τους να συζητηθούν αμφότερα τα θέματα στην βουλή;

όπως λέει κι ο φίλος μου ο μ., ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία η τροπή του συναισθήματος σε πολιτική πράξη δεν ήταν λιγότερο εύκολη. το βλέπουμε –και τα χρόνια περνούν πιά– και στην υπερχειλίζουσα, αλλ' ακόμα ασύνταχτη –δεν εννοώ 'ανένταχτη'– και συνεπώς εν πολλοίς πολιτικά αδρανή, ενέργεια των κινητοποιήσεων εναντίον της παγκοσμιοποίησης [για να μην μιλήσουμε για την ενεργό αδρανοποίησή τους μέσω της ήδη φουντωμένης εμπορευματοποίησής τους…]

τα γνωστά πολιτικά δόγματα, και τα ώς σήμερα προφανέστερα οχήματά τους, τα κόμματα, έχουν τόσο εκτεθεί, παγκοσμίως και σε όλο το φάσμα τους, ως ανειλικρινή και αποτυχημένα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που η πλειονότητα θεωρεί σημαντικά, που δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν ως αγωγοί λύσης των προβλημάτων αυτών. από την άλλη, δράσεις 'αυτοάμυνας' ή 'αυτοδικίας' [πρόχειρα: τα εξαιρετικά αυτοκόλλητα 'είμαι γάιδαρος – παρκάρω όπου θέλω' και η 'πολιτιστική κατάληψη' της κλειστής αγοράς της κυψέλης στην αθήνα] είναι αμφίβολο αν μπορούν –και αν είναι σκόπιμο– να αναληφθούν γιά 'μεγαλύτερης' κλίμακας ζητήματα

αν κανενός έχει πάρει τ' αυτί του καμμιά νέα θεωρητική επεξεργασία του θέματος και –ακόμα καλύτερα– πρόταση πρακτικής αντιμετώπισης, ας σφυρίξει