Monday, October 29, 2007

[an evening mood]

ω πόσο τρελλό κι αλλόκοτο και διασκεδαστικό φαινότανε, όσο το σκεφτόμουν! – να ξετρυπώσω την σκιά, να δω πού ζούσε και αν ζούσε, και να της μιλήσω σαν να ήταν άνθρωπος όπως εμείς οι υπόλοιποι*

και χτες το βράδυ πριν τον ύπνο ξάφνου η αίσθηση ότι όλα έχουν καλώς στο ψηλό κρεββάτι με τα περιοδικά και τις εφημερίδες απλωμένα επάνω κι ας είναι δύσκολα αλλά πάλι τα λόγια της α. ‘μόνο ο θάνατος κι η αγιάτρευτη αρρώστια δεν παλεύονται’ έχοντας δει την κοπέλα να πέφτει κάτω με σπασμούς σε λίγο να χάνει τον σφυγμό της και όσο και να προσπαθούν από πάνω της πελιδνή νά ’χει πεθάνει όλα καλά λοιπόν αν και δύσκολα αν και νέα διαφορετικά νέες συνήθειες πράγματα που δεν γίνονται πιά –ίσως ξαναγίνουν– και το παλιό άγχος που ανεβαίνει πάλι και σου τρώει τα νύχια –τέσσερα δάχτυλα του αριστερού χεριού– όμως πάλι

* βιρτζίνια γουλφ, ‘η μυστηριώδης περίπτωση της δίδος β.’

Labels:

2 Comments:

Blogger Eva Eksarhou said...

Απ' το χορό των επτά πέπλων έρχομαι
...
ναι, λένε πως μόνο αυτά τα δυο δεν παλεύονται
...
Πριν από λίγο στους New York Times: "Like the serene Madonnas of Giovanni Bellini, with their hints of the coming Crucifixion, (Frida Kahlo's) self-portraits assure me of two things: first, that things are worse than I know, and, second, that they’re all right." ♦
The Frida Kahlo cult.
by Peter Schjeldahl

30 October, 2007 16:43  
Blogger sensualmonk said...

[hear hear]
ευχαριστώ

30 October, 2007 21:23  

Post a Comment

<< Home