[φυσιογνωμία]

επιτέλους εδέησα να ξανατακτοποιήσω τα βιβλία της ελληνικής ποίησης στα ράφια τους, όπου, από τον καιρό ενός καθαρισμού που δεν είχα επιβλέψει, είχαν παραμείνει επί αδικαιολογήτως πολύ, διαβαθμισμένα καθ' ύψος [!], σε φθίνουσα σειρά, από αριστερά προς τα δεξιά [υπάρχουν και χειρότερα: σε άλλο χώρο, η πεζογραφία ακόμα φτιάχνει χρωματικά μπλοκ με τις ράχες της...]

έτσι τα ράφια απέκτησαν φυσιογνωμία

κι ενδιαφέρουσες γειτνιάσεις: ανοίγει ο άγρας - δίπλα του ο αναγνωστάκης. ο γκόνης σφηνωμένος ανάμεσα γκάτσο και γρυπάρη. του ελύτη έπεται ο εμπειρίκος, κι αυτόν ακολουθεί η δημουλά. ο κάλβος ανάμεσα σε κάλα και καρέλλη. την λαϊνά χωρίζουν -φευ- από τον καρυωτάκη και τον μαβίλη δυό τομίδια με κουκούλα και λαπαθιώτη. ο παπαντωνίου έκπληκτος βρέθηκε μεταξύ παπαδίτσα και παπατσώνη, κι ο σερέφας -μάλλον ικανοποιημένος, λέω- ανάμεσα σαχτούρη και σεφέρη. που τον στηρίζει απ' το πλάι ο σολωμός