sandyjune

[burn this -song sources are important- or ask me]

Sandy Denny [1947-1978; The Fiery Blonde]

from the bootleg Dark the Night
01 Green grow the laurels [trad.]
02 Milk and honey [Jackson C. Frank]
from the BBC Sessions 1971-73
03 Next time around [Sandy Denny]
04 Dark the night [“]
05 Solo [“]
from Sandy
06 It'll take a long time [“]
07 The Lady [“]
08 The music weaver [“]
from The Original Sandy Denny
09 3:10 to Yuma [George Dunning / Ned Washington]
from the bootleg Dark the Night
10 Here in silence [Peter Elford / Don Fraser]
11 Man of iron [“]


June Tabor [born 1947; The Dark Beauty]

from Aleyn
12 The Great Valerio [Richard Thompson]
13 Go from my window [trad.]
14 Shallow Brown [“]
from Angel Tiger
15 Sudden waves [Les Barker / Aald Noost & Ronald Jamieson]
16 Hard love [Bob Franke]
17 The doctor calls [Ian Terfel]


γεννήθηκαν κι οι δυο το 1947.

η σάντυ ντέννυ –από τις πιο εντυπωσιακές γυναικείες φωνές που γέννησε η βρετανία τον 20ο αιώνα, και συγχρόνως πολύ καλή τραγουδοποιός– πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία 31 χρονών. έπαιζε πιάνο και κιθάρα από μικρή, και τραγουδούσε στη χορωδία του σχολείου της – αλλά μόνο αφού εγκατέλειψε τις σπουδές της νοσηλευτικής αφιερώθηκε στο τραγούδι, συμβάλλοντας τόσο στο αγγλικό folk revival των δεκαετιών 1960-1970, όσο και σε ένα από τα σημαντικότερα folk rock συγκροτήματα της εποχής, τους “fairport convention”, γράφοντας και τραγουδώντας και στον θρυλικό δίσκο liege and lief. αλλά και η σόλο καρριέρα της δεν ήταν λιγότερο αξιόλογη: δικό της το “who knows where the time goes”, γνωστό κυρίως χάρη στο cover της αμερικανίδας judy collins – άλλης ενδιαφέρουσας περίπτωσης folk τραγουδίστριας και τραγουδοποιού. (κι αν προτιμώ αυτήν την δεύτερη εκδοχή, είναι ίσως γιατί έτσι το πρωτάκουσα.)

σε αντίθεση με την πεντακάθαρη φωνή της σάντυ ντέννυ, αυτή της τζουν ταμπόρ, πιο σκούρα, έφτασε στην συγκλονιστική απλότητα που την χαρακτηρίζει, αφού μιμήθηκε διάφορα πιο πεποικιλμένα παλαιότερα πρότυπα. περισσότερο αφοσιωμένη στο folk, τραγουδώντας συχνά ασυνόδευτη, και στους σωστούς, ανόθευτους folk δρόμους, “ανάγκασε” παραταύτα τον έλβις κοστέλλο να δηλώσει πως ένας απ’ τους στόχους του ως τραγουδοποιού ήταν να γράψει ένα τραγούδι για να το πει εκείνη. ήταν τελικά το “useless beauty” – not at all.