μια κυριακή

[αλλιώτικη απ' τις άλλες;]


today was a bach day (με τον edwin fischer στο πιάνο, απ’ το πρωί).

στον δραματικά φωτισμένο κινηματογράφο με την κόκκινη βελούδινη κουρτίνα (πόσες αίθουσες έχουν πια κουρτίνες μπρος στην οθόνη;), έπαιζε nat king cole, πριν απ’ το last days, που εν μέρει στηρίζεται στην ζωή του ρόκερ kurt cobain. τα πατατάκια ήταν λύσσα (εγώ φταίω που δεν πρόσεξα τι πήρα), μετά, τα “μιράντα” με σοκολάτα είχαν φυσικά άθλια γεύση, και η κόκα-κόλα ήταν θεόγλυκια (πού ’σαι EΨΑ!). 19 άτομα όλα κι όλα, στην προβολή των 7 (αιωνία η μνήμη των προβολών στις 5), τους πήρε λίγη ώρα να καταλαγιάσουν, καθώς ο “μπλαίηκ” μουρμούριζε μέσα στο δάσος. η κάμερα του γκας βαν σαντ “αργή” –όπως πρέπει, δηλαδή–, με αριστουργηματικό ρυθμό στο μοντάζ. στο διάλειμμα, μετά την ολοκλήρωση του “vaya con dios” από τον nat –απ’ το σημείο όπου είχε σταματήσει–, πέσαμε σε μια μελοδραματική διασκευή του αργού μέρους του “concierto de aranjuez” (luckily, no nana mouskouri in “casta diva”, tonight!) – κόπηκε κι αυτό πάνω στην κορύφωσή του (εκεί που -στην εξαίσια εκδοχή του gil evans με τον miles davis, στο sketches of spain- ξαναρχίζουν να τρέμουν τα χάλκινα). οι δυο ηλικιωμένες κυρίες –παραπλανημένες ποιος ξέρει πώς, ωστόσο είχαν παραμείνει ηρωικά– έπιασαν το λακριντί ενώ ο “σκοτ” σιγοψιθύριζε το “venus in furs” και κροτάλιζαν απ' τα μπάσσα τα ξεπατωμένα woofers (να ξανακούσω "velvets"). όταν διαμαρτυρήθηκε κάποιος, απάντησαν “εντάξει, σε λίγο θα φύγουμε”.

και να, αυτός ο άνθρωπος -που έχει αποφασίσει, έχει δεχτεί να πεθάνει, κι απλώς περιπλανιέται για λίγο ακόμη πάνω στη γη- μόλις πιάσει την κιθάρα, η ζωή από μέσα του, βίαιη, ακατάσχετη, ανίκητη. ώσπου στο τέλος –σαν τρυφερό homage στον duane michals– γυμνή η ψυχή αποχωρίζεται το σώμα. (αλλά ποια ήταν η –γυναικεία;– φιγούρα με τα κόκκινα την προηγούμενη νύχτα;)

[δέχομαι προτάσεις –κατά προτίμησιν από αγνώστους– για ιδιωτική προβολή του gerry και του elephant (εν ανάγκη, και σε διαφορετικές βραδιές).]