tendrement interrogez le futur

“τρυφερά ανακρίνετε το μέλλον”, συμβουλεύει ο γηραιός κορτό τους νεαρούς πιανίστες, καθώς τους διδάσκει την απόδοση μιας μουσικής φράσης – σε μια παλιά ταινία, που παρακολουθεί ο μεσήλιξ δικαστής, εντυπωσιακής φυσιογνωμικής ομοιότητας με τον νεαρό “γκράφφιττι άρτιστ” που προ ολίγου καταδίκασε. οι ζωές τους θα διασταυρωθούν και θα κινηθούν παράλληλα αρκετές φορές. ο δικαστής οικειοθελώς δεν θα πετάξει για βρυξέλλες, διανυκτερεύοντας σε ένα ξενοδοχείο της κοπεγχάγης, αντί για το σπίτι του – ο ντάνιελ την ίδια ώρα πετάει για την νότιο ισπανία, “δραπετεύοντας” από την έγκυο φίλη του (εκεί, στην έρημο -επάγγελμα ρεπόρτερ meets τσάι στη σαχάρα- θα έχει την δική του "φώτιση"). και οι δύο, αν και για διαφορετικούς λόγους, θα βρεθούν τρόφιμοι της ίδιας κλινικής ύπνου.

το ελαφρώς σχηματικό τέλος (ο ντάνιελ ευτυχεί ως πατέρας, η σύζυγος του δικαστή παρακολουθεί, στην αστυνομία, το βίντεο ασφαλείας που δείχνει τον άντρα της να αποχωρεί χωρίς να πληρώσει από ένα –ωστόσο εντελώς έρημο, όπως έχουμε ήδη δει– κατάστημα παιχνιδιών) ρέπει επικίνδυνα προς μια συμβατική, ηθικολογική “αποκατάσταση”. ας κρατηθούμε, όμως, από την ειρωνική σειρά (;) από ευτυχή μικρά αυτοκινητάκια, σαν του ντάνιελ και της φρανκ, που παρελαύνουν στην ηλιόλουστη εξοχή, και την γνώση πως ο δικαστής έχει “χαθεί” στα σκοτάδια, αφήνοντας σπίτι το κινητό του.

–α, και ψάξε (ξέρεις εσύ) τη μουσική της ταινίας [dark horse, δεύτερη ταινία του ισλανδού σκηνοθέτη του noi albinoi, dagur kari], από τους "slowblow" [το συγκρότημα του ίδιου του σκηνοθέτη].