plenty of time / what would happen next

‘είτε ήταν πολύ βαθύ το πηγάδι, είτε έπεφτε πολύ αργά, γιατί είχε άπλετο χρόνο καθώς κινούνταν προς τα κάτω να κοιτάξει γύρω της και ν’ αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αμέσως μετά.’ η αλίκη –του λιούις κάρρολλ– έχει ήδη ακολουθήσει τον λευκό κούνελο στο λαγούμι του – και βρίσκεται να πέφτει στο πηγάδι. ο κριστιάν ριζζό και οι χορευτές του πάλι, ξεκινούν ρίχνοντας: ονόματα στα μικρόφωνα: ‘… νάνα μούσχουρη … άντονυ πέρκινς … μωρίς μπεζάρ … μάιλς νταίηβις …’ – μετά πετούν κραυγές και πέφτουν, κοκκαλώνοντας στην στάση της πτώσης τους, προτού σηκωθούν για να ξαναπέσουν.



γίνονται πιερρόττοι – όχι της κομμέντια ντελλ’ άρτε, αλλ’ όπως ‘γίνονται πιερρόττοι’ όλα τα παιδιά, μ’ έναν κώνο από εφημερίδα στο κεφάλι. η πρώτη ‘χορευτική’ κίνηση είναι η καταληκτική κίνηση του ‘φαύνου’ – άλλοτε θαρρείς πως βλέπεις ένα φρέσκο του μιχαηλάγγελου – μια φιγούρα από το ‘μπακτί’. τα σώματα αλλάζουν τον χώρο τους –μετακινώντας κομμάτι κομμάτι το πατάρι όπου κινούνται– και τον κατοικούν. μαζί με αντικείμενα: φωτάκια διαδρόμου αεροδρομίου που αναβοσβήνουν, οδικά σήματα, μεταλλικές σφαίρες.



όλα συμβαίνουν ‘αμέσως μετά’ – πριν καν προλάβουμε να αναρωτηθούμε. με λογική και εικόνες ονείρου. όταν απιθώνουν τα σώματα μες στις τρύπες του λευκού παταριού, είναι για ταφή ή για τον ύπνο; στο τέλος πάντως, ο κλόουν φτάνει πολύ αργά: όλες οι ‘γιαπωνέζες μαθήτριες’ είναι ήδη μες στους λάκκους τους. όμως ένας ιδιοφυής ‘τρελλός’ μπορεί να κάνει αστείο ακόμα και τον ‘θάνατο’: ταχτοποιεί πόδια και χέρια σε κινήσεις ‘ζωντανές’, αφήνει πλάι τους τα φωτάκια της αρχής – και να: ο θάνατος δεν είναι παρά μια νέα αρχή: είναι όλοι πάλι σε στάσεις πτώσεων – μονάχα ένα μέτρο πιο χαμηλά. το παιχνίδι συνεχίζεται



[και αύριο, στον υπέροχα λιτά διαμορφωμένο χώρο της πειραιώς 260 - στα πλαίσια του φεστιβάλ αθηνών]