[το κακό [και όχι μόνο]]

ετοιμαζόμουνα να γράψω: 'τώρα ξέρω ποιός είναι -γιά φέτος τουλάχιστον- ο καλός αμερικάνικος κινηματογράφος - αφήνοντας την ιδιότυπη περίπτωση του todd haynes απ' έξω'. αλλ' ευτυχώς δεν χρειάζεται πάντα να διαλέγουμε την κική ή την κοκό

ωστόσο, περιοριζόμενοι και μόνο στο 'κακό', κεντρικό θέμα του no country for old men [και να συγχαρούμε γι' άλλη μιά φορά την εταιρεία διανομής γιά την ανεκδιήγητη μετάφραση: παρερμηνεία του δεν είναι τόπος τούτος γιά τους γέρους; λιγότερο μακρυνάρι; πιό πιασάρικια; [no prizes]] των cohen, νομίζω πως ο paul thomas anderson τους βάζει στα γυαλιά με το there will be blood. εδώ συνεχής τονισμός αποχρώσεων, μεταπτώσεων, συνθετότητας όλων των χαρακτήρων [το 'κακό' βγαίνει ενίοτε μέσ' απ' τον καθένα [μας]] - εκεί, καρτουνίστικες συμπεριφορές -όσο κι αν ήταν εντυπωσιακός ο javier bardem- αλλά χωρίς έστω το τερατώδες, [αυτο]σαρκαστικό ένδυμα του tarantino ή του oliver stone [ακόμα κι αν δεχτούμε ότι κάποια ειρωνεία υπήρχε κι εδώ -κυρίως στην ερμηνεία του tommy lee jones- παρέμενε αρκούντως αδιόρατη], και ανεξήγητα -βάσει όσων έχουν προηγηθεί με τους κοέν- αδιάφορη έως κακή κινηματογραφία [τι ήταν, π.χ., αυτό το τετριμμένο μοντάζ: μπούστο ανδρός που περπατάει-μπόττες-μπούστο;! ή το ξεκούρδισμα ρυθμού προς το τέλος, για να 'βγει' το βιβλίο;] στους μεν, εντυπωσιασμός που κυλά - στον δε, καθήλωση κατά τη διάρκεια, και σκέψη μετά. [καμμία σύγκριση, επίσης, στην συνολική ποιότητα ερμηνειών, φωτογραφίας, μοντάζ, κ.ο.κ..]

μπορώ να εικάσω -χαιρεκακώντας- την λογική των όσκαρ ['ας σαρώσουν τα τρελλούτσικα αδέλφια που μας δείχνουν επιτέλους -τι θέλαμε και τους δίναμε γιά 'κείνο το fargo;!- ότι το κακό εισάγεται απ' το μεξικό, ενώ εμάς τους αμερικανούς, είτε μας έχει ξεπεράσει η εποχή, είτε είμαστε απλώς αθώοι φτωχομαλάκες'], αλλ' ως συνήθως, μου διαφεύγει η λογική των διθυραμβικών κριτικών

declaration of conflicts of interest: έχω δει όλες τις ταινίες του π.τ.άντερσον -και μου έχουν αρέσει όλες- ενώ των κοέν μου έχουν ξεφύγει κάμποσες