[δυό υποκλίσεις]
στην vanessa redgrave: μ' αυτό το πρόσωπο που στα λίγα λεπτά που γεμίζει την οθόνη φανερώνει την σχεδόν απάνθρωπη -όσο ανθρώπινη- τέχνη της, απογειώνει -εξιλεώνει πες- το πολλαπλώς προβληματικό atonement
στην hanna schygulla: με την λιγωτική ομορφιά -της όψης που πάνω της περνούν τα πάντα αστραπιαία- να έχει βαθύνει με τον χρόνο, στηρίζει διακριτικά -ίση μεταξύ ίσων- το λιτό, δυνατό μέχρι την άκρη τ' ουρανού
[υ.γ.: οκ, εδώ και κάμποσα λεπτά κάθομαι απλώς και χαζεύω την φωτογραφία της συγκούλλα]
Labels: film
5 Comments:
συμφωνώ απολύτως με τις "εγγραφές" σας,αλλά μήπως θα έπρεπε να τις αναποδογυρίσετε ή αυτές ή τις φωτογραφίες?
['σχήμα χιαστί' λέγεται, δεσποινίς φις]
δεν εννοήσατε τον υπαινιγμό μου monk,και αυτό- μάλλον- ένεκα των "θανατηφόρων" δόσεων "sensual"
με τις οποίες ,τελευταία, νοθεύετε το "πνεύμα" σας...
σας φιλώ
[γιά να το λέτε... :-)]
Ούτε δύο, ούτε χίλιες υποκλίσεις φτάνουν για να εκφράσουν τα συναισθήματα που σου προκαλεί αυτή η μόλις 4 λεπτών ερμηνεία της Redgrave. Με μια απίστευτη φυσικότητα και έχοντας πλήρη συνείδηση του βάρους της πράξης της, καταφέρνει όχι μόνο να γράψει το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας αλλά και να συγκινήσει απίστευτα - το μοναδικό δάκρυ σε όλη την ταινία, κύλησε με την αφήγησή της.
Τι μου θύμισες πρωϊνιάτικο...
Τις καλημέρες μου.
Post a Comment
<< Home