[where, then?]

ναι, ο καλλιτέχνης δεν 'είναι' πουθενά. δεν επαληθεύει τα αναμενόμενα από κοινό και κριτικούς, δεν γνωρίζει καν ο ίδιος τι είναι αυτά που φτιάχνει, και γιατί

νομίζω πως, μετά το καλλιγραφικό -αλλ' όχι χωρίς ενδιαφέρουσες πολιτικές αιχμές- hommage του far from heaven, με το i'm not there o haynes επιστρέφει στην διερεύνηση -ίσως καλύτερα: περιπλάνηση εντός- του χαρίσματος, της προέλευσης, της δημιουργίας και των ανθρώπινων σχέσεων του καλλιτέχνη, που είχε αριστοτεχνικά πλησιάσει στο velvet goldmine [μετά την πρώτη απόπειρα στο μεθυστικό poison]

έχουμε πάλι μιά αρχική σκηνή με καμαρίνια και [οικειοθελή] 'θάνατο' του καλλιτέχνη, μιάν ακόμα 'προδοσία' του κοινού του, την 'γενεαλογία' του [arthur rimbaud, woody guthrie], την κομβική μορφή της συντρόφου -ενδεχομένως εξίσου ταλαντούχας με αυτόν, αλλ' -εξ ορισμού;- αδυνατούσας να τον 'κατανοήσει' [;] ή να του συμπαρασταθεί- [εδώ η charlotte gainsbourg αντικαθιστά την toni collette: γιά μένα -λάτρη της cate blanchett ωστόσο-, η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας], τον εφιαλτικό περίγυρο [δημοσιογράφοι κ.λπ.], την δύναμη της πολιτικής να τσακίζει την τέχνη και την αδυναμία της τέχνης να επηρεάζει -ό,τι και να λέμε ή να θέλουμε- την πολιτική [ενδιαφέρουσα η ρητή πιά εμφάνιση εδώ της μορφής του ρήγκαν μες στις φωτογραφίες των περιοδικών του '60]

ίσως όμως εδώ η εικόνα να είναι ακόμα πιό σκληρή: δεν υπάρχει, ούτε παροδικά, η παρήγορη μορφή της 'αδελφής ψυχής' -παρ' ίσως μόνο εν μέρει, μέσω των αναμνήσεων της julianne moore/alice fabian/joan baez- ούτε του πιστού, συμπάσχοντος και μόνου βαθύτατα εννοούντος θαυμαστή [ο christian bale στο v.g.]

ναι, τα πράγματα είναι χαοτικά, γκροτέσκα, γυμνά