[αναγνώσεις]

η δοκιμασία του πένθους, της απώλειας, του χωρισμού από τον εαυτό είναι αυτά που μας απελευθερώνουν από την αναπαραγωγή του ταυτόσημου. μνήμη που θα ήθελε να είναι δίχως απώλεια είναι μνήμη νεκρή. μιά ζωντανή μνήμη απαιτεί την λησμοσύνη. η νεκρή μνήμη έχει καταγράψει τα πάντα εκτός από το ζων σήμερα που δεν καταγράφεται

[j.-b. pontalis, fenetres]


'[ο kaprow το 1958, γιά τους σύχρονούς του καλλιτέχνες:] θ' ανακαλύψουν μέσ' από συνήθη πράγματα το νόημα του συνήθους. δεν θα προσπαθήσουν να τα κάνουν ασυνήθη αλλά θα διατυπώσουν μόνο το πραγματικό τους νόημα. αλλά μέσ' απ' αυτό θα εφεύρουν το ασύνηθες'. [...] η πράξη κάποιου μπορεί να είναι πρόσκληση στην φαντασία κάποιου άλλου [...] κάθε πράξη αντικατοπτρίζει και επανεφευρίσκει την κουλτούρα εντός της οποίας λαμβάνει χώρα

[rebecca solnit, wanderlust]


το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. όταν δύο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμή

[νίκος καββαδίας, λι]


τα στερνά λόγια του schoenberg -εφευρέτη του δωδεκαφθογγικού συστήματος σύνθεσης που θα αναζωογονούσε -και πάντως σίγουρα αναστάτωσε- την μουσική, ανασκευάζοντας τα μέχρι τότε ισχύοντα στην αρμονία [και στ' αυτιά των ακροατών]- ήτανε 'αρμονία! αρμονία! αρμονία!'