[το θρόισμα]

αυτά τα παθαίνει ο άνθρωπος γιατί δεν μπορεί να κάτσει μόνος του και στη σιγαλιά, ο καημένος ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάτσει μόνος του και ν' ακούσει στη σιγαλιά το θρόισμα, το θρόισμα δεν σου χτυπάει με το σφυρί το καύκαλο γιά να σου αποτυπωθεί, που έλεγε κι ο μαγιακόφσκι, τουναντίον, μάλιστα τουναντίον, το θρόισμα είναι ένας ήχος ασαφής, ένας καθαρός ασαφής ήχος, σταματάει στον εαυτό του σκέτο ο ήχος θρόισμα, ό ήχος θρόισμα είναι ένας ήχος που σταματάει και εξαντλείται στον εαυτό του και χαίρεται, ναι, χαίρεται να κάθεται ήσυχος μόνος του με όσα αφτιά και δάχτυλα θέλει, και πού και πού, πού και πού μόνο, αυτόν τον ήχο τον διασπά, τον διασπά χωρίς να τον ταράζει ένα πτερόεν, ένα ποικιλόχρωμο ει δυνατόν πτερόεν, το θρόισμα είναι ένας ήχος που δεν θέλει παρά να βγάλει αυτόν τον ήχο, κάθεται μόνο του και δεν θέλει, δεν θέλει να πιάσει μολύβι και χαρτί και να γράψει και να ακινητοποιήσει το πτερόεν, γαιτί αυτό είναι το πτερόεν, είναι το ίδιο αυτό, και όχι το ίδιο άλλο ή το άλλο ίδιο, ναι, και δεν θέλει, ναι, δεν θέλει να ακινητοποιηθεί, δεν θέλει ούτε καν το νοιάζει, ούτε καν το νοιάζει αν θ' ακουστεί ή όχι, δεν το νοιάζει να φανερωθεί εν παντί τρόπω διά να υψωθή, αυτό είναι το θρόισμα, τίποτε άλλο δεν είναι

[μαρία λαϊνά, το νόημα]

άργησα να το ακουμπήσω αυτό το βιβλίο: ξεφυλλίζοντάς το από τότε που βγήκε, με σόκαρε ο ταχύς, ανελέητος, απνευστί σαρκασμός του. ήρθε όμως η στιγμή του [ακούοντας λίγες φράσεις του διαβασμένες από την ίδια την λαϊνά] και τώρα με παρασέρνει μες στο μαύρο του λαχάνιασμα. αλλά έχει και κάτι ξέφωτα σαν αυτό


[φωτ.: η λίμνη του μαραθώνα τη δεκαετία του 1950 - από προγονικά κατάλοιπα]