[δώστε πίσω στον ποιητή τις διπλοτυπίες και τα νι του]

σέβομαι τον γιάννη η. χάρη. έτσι, ξεφυλλίζοντας -στο εξοχικό των πασχαλινών διακοπών- τις σημειώσεις του στην συνολική έκδοση του ελύτη που έχει επιμεληθεί, σάστισα διαβάζοντας αφενός πως απαλείφθηκαν οι [ορθογραφικές] διπλοτυπίες, και αφετέρου πως "εξορθολογίστηκε" σύμφωνα με την "σχολική γραμματική" [!] η χρήση του τελικού 'ν' στα 'τον' και 'την'. και καλά οι διπλοτυπίες, ας πούμε πως παν στα κομμάτια [μιλάμε πάντως γιά το τέρας σχολαστικότητος και λατρευτικής προσήλωσης στην γλώσσα που λεγόταν ελύτης], παρόλο τον κίνδυνο η μανία της απαλοιφής τους να υποβιβάζει εντέλει την λειτουργία της φιλολογίας. αλλά το -και ευφωνικό- νι; ποιός μας δίνει το δικαίωμα να 'διορθώνουμε' [και μάλιστα σύμφωνα με την 'σχολική' γραμματική] την χρήση του, και δη στον ποιητικό λόγο, όπου και ο παραμικρός φθόγγος έχει [ή οφείλει να έχει] την βαρύτητά του; άλλη, π.χ., η 'λογιότητα' του "στην θάλασσα" [όπου το 'ν' θεωρείται 'άχρηστο'], με την μικρή οξυκόρυφη παύση πριν την άπλα του κύριου ονόματος, κι άλλη η οικειότητα του "στη θάλασσα", που γοργά κατρακυλάει προς το νερό. ο ποιητής [ο/η κάθε γράφων/ουσα] έχει δικαίωμα να θελήσει άλλοτε την μιά μορφή, και άλλοτε την άλλη - κι εμείς απλώς να διαβάζουμε