[ποιητική ισημερία]
αν και έχω ήδη περάσει -ξαναθαυμάζοντας- στον καρυωτάκη, ολίγος 'άγνωστος' μαβίλης - από την έκδοση σε επιμέλεια του αείμνηστου γιώργου αλισανδράτου, από το ίδρυμα ελένης και κώστα ουράνη [και την μονοτυπία του σπύρου λένη]
'ς όλο τ΄ άπειρο μ' άγρια βασιλεύει
μέδουσας κεφαλή πάνοπλη μοίρα -
'ς της πίκρας την πεντάμαυρη πλημμύρα
μόνη η ομορφιά γιά λίγο αντιπαλεύει.
[από το σοννέττο του 1898, 'άλκης παλαμάς']
στο φως σου σταματώντας μιά γαλήνη
θα ξαναβρούνε οι λογισμοί μου οι πλάνοι,
και της απελπισιάς τ' άυπνο καπλάνι
γιά λίγο τ' άγριο νύχι θ' απαλύνει.
[από το σοννέττο του 1910, 'ανάξιο α''.
και από το προτελευταίο του σοννέττο, γραμμένο το 1911, έναν χρόνο πριν σκοτωθεί σ' άλλον έναν πόλεμο απ' αυτούς όπου συνήθιζε να σπεύδει, και τον ίδιο χρόνο που εκφωνεί τον περίφημό του λόγο γιά το γλωσσικό ζήτημα στη βουλή - πρώτη αγόρευση του βουλευτού κερκύρας [που σοφά περιλαμβάνει ο αλισανδράτος σε παράρτημα]. εκεί και το περίφημο 'χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι', αλλά και το πάντα επίκαιρο 'εθνικόν συνέδριον ως το ημέτερον συντάττει μεν θεσμούς και νόμους, αλλά παρέχει και εις τας συγχρόνους και τας επερχομένας γενεάς και εις την λοιπήν ανθρωπότητα μίαν εικόνα του πολιτισμού κατά την στιγμήν ταύτη εν τω έθνει'...
από το ουλτραμοντέρνο 'φάληρο', λοιπόν:]
είχε όλα της τα μάγια η νύχτα - μόνη
εσύ έλειπες. αργά κινάω να φύγω,
μα ξάφνου στη μπασιά του μπαρ ξανοίγω
αυτοκίνητο να γοργοζυγόνη.
μ' ελπίδα σταματάω, να το, πλακόνει.
παραμερίζουν οι άλλοι. άσειστος μπήγω
τη ματιά μου στα μάτια σου. άλλο λίγο
ακόμα και ο σοφέρ σου με σκοτόνει.
...
του θανάτου δε μ' έπιασαν τρομάρες -
γλυκύτατες μ' ελυώσανε λαχτάρες
να συντριφτώ κάτω από εσέ στη στράτα.
'ς όλο τ΄ άπειρο μ' άγρια βασιλεύει
μέδουσας κεφαλή πάνοπλη μοίρα -
'ς της πίκρας την πεντάμαυρη πλημμύρα
μόνη η ομορφιά γιά λίγο αντιπαλεύει.
[από το σοννέττο του 1898, 'άλκης παλαμάς']
στο φως σου σταματώντας μιά γαλήνη
θα ξαναβρούνε οι λογισμοί μου οι πλάνοι,
και της απελπισιάς τ' άυπνο καπλάνι
γιά λίγο τ' άγριο νύχι θ' απαλύνει.
[από το σοννέττο του 1910, 'ανάξιο α''.
και από το προτελευταίο του σοννέττο, γραμμένο το 1911, έναν χρόνο πριν σκοτωθεί σ' άλλον έναν πόλεμο απ' αυτούς όπου συνήθιζε να σπεύδει, και τον ίδιο χρόνο που εκφωνεί τον περίφημό του λόγο γιά το γλωσσικό ζήτημα στη βουλή - πρώτη αγόρευση του βουλευτού κερκύρας [που σοφά περιλαμβάνει ο αλισανδράτος σε παράρτημα]. εκεί και το περίφημο 'χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι', αλλά και το πάντα επίκαιρο 'εθνικόν συνέδριον ως το ημέτερον συντάττει μεν θεσμούς και νόμους, αλλά παρέχει και εις τας συγχρόνους και τας επερχομένας γενεάς και εις την λοιπήν ανθρωπότητα μίαν εικόνα του πολιτισμού κατά την στιγμήν ταύτη εν τω έθνει'...
από το ουλτραμοντέρνο 'φάληρο', λοιπόν:]
είχε όλα της τα μάγια η νύχτα - μόνη
εσύ έλειπες. αργά κινάω να φύγω,
μα ξάφνου στη μπασιά του μπαρ ξανοίγω
αυτοκίνητο να γοργοζυγόνη.
μ' ελπίδα σταματάω, να το, πλακόνει.
παραμερίζουν οι άλλοι. άσειστος μπήγω
τη ματιά μου στα μάτια σου. άλλο λίγο
ακόμα και ο σοφέρ σου με σκοτόνει.
...
του θανάτου δε μ' έπιασαν τρομάρες -
γλυκύτατες μ' ελυώσανε λαχτάρες
να συντριφτώ κάτω από εσέ στη στράτα.
3 Comments:
ο Μαβίλης είναι από τους αγαπημένους μου, αλλά μπορείς να κάνεις λίγο μεγαλύτερα τα γράμματα;
Χάρηκα που σήμερα το πρωί (αφού άκουσα στο ραδιόφωνο ότι είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης -αν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοιο "πράμα")
τα πρώτα ποιήματα που διάβασα ήταν του άδικα ξεχασμένου Μαβίλη.
άρχοντα σκληρέ: χαίρομαι που αγαπάτε κι εσείς τον μαβίλη. όπως εικάζω θα συμφωνούσε κι εκείνος: όλα είναι θέμα αισθητικής - ωστόσο, το μέγεθος των γραμμάτων προσαρμόζεται και μέσω του browser [π.χ. control & + στο firefox]
ναυτίλε: πάλι καλά που την συνέδεσαν με την εαρινή ισημερία, δεν λέτε!... κι εγώ χαίρομαι που σας έδωσε χαρά ο μαβίλης. δεν ξέρω αν υπάρχουν 'ξεχασμένοι' -άδικα ή μη- ποιητές: νομίζω αρκεί που ζουν στην μνήμη αυτών που τους έχουν ανάγκη, τους θυμούνται, τους διαβάζουν, τους μνημονεύουν, κι έτσι τους θρέφουν
Post a Comment
<< Home