[στο βυθό]

είναι κρίμα να επιχειρείται θέατρο με ένα ανοικονόμητο κείμενο επιβεβλημένο σε μιά ομάδα ηθοποιών μάλαμα, ελάχιστοι εκ των οποίων και μετά βίας διασώζονται. να επιχειρείται 'εκσυγχρονισμός' στηριγμένος στην συχνή επανάληψη των λέξεων 'μαλάκες' και 'γαμιέστε', στην εμφάνιση -αραιά και πού- της 'καλλιτεχνικά' παραμορφωμένης εικόνας του πούτιν [το έργο του γκόρκι εκτυλίσσεται στην προεπαναστατική ρωσία] σε τηλεοπτική οθόνη, ουσιαστικά 'εκτός' σκηνικού, στην -δις- εικονογράφηση της έκφρασης 'σας δείχνω τον κώλο μου' με την επίδειξη του εν λόγω κώλου -εν μέσω μιάς παράστασης που κατά τα λοιπά αποποιείται εμφατικά τον ρεαλιστικό κώδικα υποκριτικής-, σ' ένα μουσικό χαλί -τέχνασμα αμηχανίας γιά πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες- με ολίγη από μπαχ, στάλες και γυαλικά του ταρκόφσκι, και τραγούδια που θα μπορούσαν να είναι παρωδία ροκ του ΄80. οι ηθοποιοί -ποιός λίγο ποιός πολύ- να ποδοβολούν πάνω κάτω [στο β' μέρος, ευτυχώς, ως επί το πλείστον κάθονταν σε καρέκλες], κι οι θεατές να φλομώνουν από τον 'καπνό' του υγρού αζώτου. και όλα αυτά να επιχειρούνται από ένα σκηνικό τέρας -ονόματι ρούλα πατεράκη- που λίγα χρόνια πριν, κατάφερε να μετατρέψει σε λαμπρό θέατρο -μονάχη της κι ακίνητη- έναν μακρύ μυθιστορηματικό μονόλογο

πού ήσαν τα φιλικά βλέμματα, να τραβήξουν λίγο το γκέμι, να δώσουν μιά τρυφερή συμβουλή;

[υποπτεύομαι πως η απουσία παρόμοιων -φιλικών αλλ' επαρκών και αυστηρών- βλεμμάτων -είτε γιατί σπανίζουν είτε γιατί οι ίδιοι οι καλλιτέχνες τα φοβούνται- είναι μιά από τις ρίζες του κακού σε ολόκληρη την ελληνική τέχνη]