τρίτη 10 ιουνίου 2008

ξύπνησα βαρύς. έβαλα το ξυπνητήρι μιά ώρα μπροστά – αλλά ούτε ύπνο είχα. το πρωινό κολύμπι, ευχάριστο όπως πάντα, βγαίνοντας απ’ το νερό, δεν βοηθούσε πιά. ευτυχώς, η αγαπημένη φίλη ήταν διαθέσιμη γιά καφέ – τα ίδια κι εκείνη απ' το πρωί. γλυκιά κοπάνα

κι ύστερα μιά βόλτα στο βιβλιοπωλείο, που μού ’χε λείψει: ‘muzine 4’, αφορισμοί του καρλ κράους –μόνο οι απόηχοί τους μέχρι τώρα: σίντλερ, φρόυντ, βίττγκενσταϊν, μπένγιαμιν, αντόρνο–, επιλογή ποιημάτων του σέλλεϋ –παρακινημένος από μιάν αναφορά στο ‘adonais’ σε διήγημα της γουλφ, έκπληκτος είχα διαπιστώσει προ εβδομάδων ότι έλειπε από την βιβλιοθήκη μου, παρά τον κόλριτζ [με τον γουέρντσγουερθ, ακόμα δεν τα έχω βρει], τον μπάυρον και τον κητς–, και, αίφνης, ένα δοκίμιο της αγάπης καρακατσάνη – γιά τον γοητευτικό του τίτλο, και το εξώφυλλο: μιά τυχαία συνάντηση με τον διονύσιο εκ φουρνά που καταλήγει σε περιδιάβαση στον 13ο αιώνα και τον μανουήλ πανσέληνο

δεν είμαι σε θέση να κρίνω τις επιστημονικές θέσεις που προτείνει η συγγραφέας. όμως ως περιδιάβαση στον 13ο αιώνα, και κυρίως στην βυζαντινή θεσσαλονίκη, που δεν έπαψε ποτέ, απ' ό,τι φαίνεται –σε αντίθεση με την κωνσταντινούπολη, φερειπείν– να συνομιλεί γόνιμα με την αρχαία αθήνα, το ανάγνωσμα είναι τερπνότατο [και η συνοδεία των εικόνων θελκτική και χρήσιμη, όπως μας έχει καλομάθει η ‘άγρα’]. το γράψιμο πυκνό κι όμως ανάλαφρο συγχρόνως, με λογιοσύνη που φεγγίζει και δεν στραβώνει, με αισθητή την απόλαυση και της μελέτης και της εξιστόρησής της, και όσο πρέπει τονισμένη την προσωπική εμπλοκή. μου θύμισε αυτό ακριβώς το μίγμα που θαυμάζω και –κυρίως– απολαμβάνω στα κείμενα του κυρτάτα, του κοπιδάκη ή της κάρσον

το διάβασα μονορούφι, πριν ανοίξω –βαθιά μεσάνυχτα– τον σέλλευ, τον ‘ωραίο και αναποτελεσματικό άγγελο’:

θαυμάσιος ο θάνατος,
ο θάνατος κι ο αδελφός του ο ύπνος!


[λεπτομέρεια από εικόνα του μανουήλ πανσέληνου]