[διάλογοι κτισμάτων και άλλα τινά]

ήδη με τον κενό επισκέψιμο ισόγειο χώρο του, το νέο μουσείο της ακρόπολης δείχνει τι αριστουργηματικό κτίριο είναι: η κεκλιμένη άνοδος θυμίζει τα προπύλαια, οι όγκοι στο ορατό μέρος του πρώτου ορόφου παραπέμπουν στο ερεχθείο, κι ένας σωρός άλλες λεπτομέρειες δείχνουν την ευφυία και την ευαισθησία των αρχιτεκτόνων, το βάθος και την σοβαρότητα της μελέτης τους

δύο τέτοιες 'λεπτομέρειες' κλείνουν, γιά μένα, την ούτως ή άλλως σαθρής εκκινήσεως -και επικίνδυνη- συζήτηση περί πιθανής κατεδαφίσεως της οικίας κουρεμένου και του παραπλήσιου νεοκλασσικού:

- πλησιάζοντας προς την είσοδο του μουσείου, και ενώ κανείς βρίσκεται στον ισόγειο χώρο του, δεν υπάρχει οπτική πρόσβαση με τον βράχο της ακροπόλεως. coup de theatre: μόνον καθώς ανεβαίνεις προς τα πάνω επίπεδα, όπου και θα εκτίθενται τα κυρίως ευρήματα του βράχου, αρχίζει να αποκαλύπτεται ο λόγος ύπαρξης του μουσείου, και να εγκαθίσταται ο 'διάλογος' μεταξύ των δύο όγκων

- ωστόσο, 'διάλογος' ήδη υπάρχει μεταξύ του [οριζοντίως] ραβδωτού σκιάστρου-επέκτασης του στεγάστρου της εισόδου του μουσείου [βλ. 'οριζόντια' φωτογραφία πιό πάνω], και των αντίστοιχων κατακόρυφων ράβδων της πίσω όψης της οικίας κουρεμένου [οι κατακόρυφες κυριαρχούν και στην πρόσοψη - όπως φαίνεται στην 'κατακόρυφη' φωτογραφία πιό πάνω, μιάς και δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία της πίσω όψης]

όλα τα υπόλοιπα -περί 'ανοίγματος' του οπτικού πεδίου και 'απευθείας διαλόγου'- είναι μαξιμαλισμοί που δεν συνάδουν με την συνολική σεμνότητα του κτιρίου. άσε που -και όχι μόνον ως προς την προθυμότητά τους να 'θυσιάσουν' ένα, τουλάχιστον, μοναδικό αρχιτεκτονικό μνημείο- φέρνουν στον νου άλλες εποχές και άλλη [φασιστική] αισθητική