[νευρολογικά]
ποτέ δεν ξεχνούσα φάτσες. ονόματα ναι - βασικά, ονόματα δεν θυμάμαι. αλλά τα πρόσωπα -ανταμωμένα στιγμιαία ή μη, τυχαία ή μη- αποτυπώνονταν, ανεξίτηλα. εσχάτως όμως, δις με έχουν χαιρετήσει με πλήρεις λεπτομέρειες, και μόνο αχνά θυμήθηκα. και τ' ανάποδο: αρκετά συχνά τελευταία νομίζω πως αναγνωρίζω κάποιον στον δρόμο - πλησιάζω λίγο ή αλλάζει η γωνία - δεν είναι
Labels: θα ζήσω γιατρέ μου;
6 Comments:
Ναί, θὰ ζήσετε. Κατὰ κάποιον τρόπο. Μιλῶ ἐκ πείρας, καίτοι δὲν εἶμαι γιατρός. Μερικοὺς ἐξ ἡμῶν ἡ συγκεκριμένη νόσος τοῦ ἐπερχόμενου γήρατος μᾶς ἔχει χτυπήσει πρὸ πολλοῦ (καί, ἂν δὲν ἀπατῶμαι, δὲν πρέπει νὰ εἶσθε πολὺ νεότερος). Καιρὸς νὰ μνημονεύσετε τὸν παράφρονα ποιητή: the apparition of these faces in the crowd; petals on a wet, black bough.
γιά να τον μηνμονεύσω, θα πρέπει πρώτα να τον θυμηθώ ;-)
Δεῖτε, λοιπόν, ἐδῶ. Ἐγὼ τὸ θυμήθηκα ἐξαιτίας σας.
α, ο γέρων - μερσί
α) πίνεις;
β) καπνίζεις;
γ) έχεις άγχος;
Αν όχι στα τρία παραπάνω -- τι να πω δεν ξέρω... Πάντως θα ζήσεις! Κι εγώ ξεχνάω και ονόματα και φάτσες πάντως, όχι μόνο επειδή έχω κάψει αρκετά εγκεφαλικά κύτταρα (βλ. α,β,γ), αλλά επειδή πρέπει να με ενδιαφέρει ο άλλος άνθρωπος κατά κάποιον τρόπο για να τον προσέξω.
ναι, ίσως να γίνεται ένα υπόγειο 'ξεδιάλεγμα'... ;-)
[εννοείται ότι κανείς από όσους δεν αναγνώρισα δεν μου προξένησε στεναχώρια γιά το γεγονός - tout de meme...]
Post a Comment
<< Home