[το ρίγος πάλι]

όταν πρωτοείδα την μήδεια της ομάδας εδάφους, σκέφτηκα πως ένα τόσο ολοκληρωμένο, αύταρκες έργο θα έπρεπε να περιληφθεί στο ρεπερτόριο και άλλων ομάδων, ελληνικών και ξένων. θα μπορούσε όμως; η ύπαρξη της μήδειας 2 του δημήτρη παπαϊωάννου, σ' αυτήν την φθινοπωρινή της εκδοχή, νομίζω πως απαντά θετικά

ήδη από το καλοκαίρι, είχαμε δει την τελειοποίηση της σκηνής όπου περνά ο χρόνος –που παλιότερες διαδοχικές δοκιμές την είχαν φέρει μέχρι το σημείο ν’ αγγίζει την τσαρουχική παρωδία– με τα ελάχιστα πλην επιτυχέστατα μέσα της λάμπας, του ήλιου, και του σκύλου – που δανείζεται γιά την περίσταση το φέρσιμο της σκιάς του δράκουλα. όμως τώρα πιά, τα κωμικά στοιχεία έχουν ισορροπήσει τέλεια με τα τραγικά: ο ιάσονας υποχώρησε όσο χρειαζόταν από τον σαρλό, η γλαύκη από την ‘μπίμπο’, ο πρόλογος από την παντομίμα. η ευαγγελία ράντου μετέπλασε την μήδεια σε κάτι εντελώς δικό της –διευρύνοντάς την από την αρχαϊκή κόρη μέχρι μιά φιγούρα του munch– ξεπερνώντας –με κόπο και κουράγιο, φαντάζομαι– το στάδιο του επιβεβλημένου βαμπιρισμού, μιάς κι αρχικώς ήταν αναγκασμένη κυριολεκτικά να κατοικήσει το σώμα της αγγελικής στελλάτου. η ‘ψύχρανση’ του εικαστικού μέρους που είχαμε νοιώσει το καλοκαίρι, βρήκε –αν δεν με απατά η κατ’ ανάγκην από μνήμης σύγκριση– το αρμόζον κινητικό της αντίστοιχο, με την καταστολή της δράσης, ενίοτε μέχρι την ακινησία. η –εξαιρετικά δύσκολη– συγκέντρωση, την οποία προϋποθέτει αυτή η μεταβολή, απέδωσε και καλεί έναν επιπλέον έπαινο. ο σκύλος του άρη σερβετάλη εξακολουθεί να είναι εξαίσιος, αλλ’ ευτυχώς –και γιά τον ίδιον– δεν ‘εξέχει’ πιά (όπως εύστοχα και τολμηρά είχε διακρίνει ο ανδρέας ρικάκης τον ιούνιο.) βοηθούντος και του ηχητικού σχεδιασμού του coti k., που επίσης ωρίμασε (εκτός κι αν με γελούν οι σαφώς καταλληλότερες ηχητικές συνθήκες του ‘παλλάς’, σε σχέση με την ‘πειραιώς 260’), το ρίγος επανήλθε – δριμύτερο. το δήλωσε και η νεκρική σιγή μετά το τέλος – μέχρι να ξεκινήσει το χειροκρότημα

εκτός αν μερίδιο γιά τούτο είχε και το παράπονο της κυρίας δίπλα μου στη στάση: «λίγο μικρό το βρήκα. ενώ το προηγούμενο –πώς το λέγαν; που είχε μόνο άντρες– ήταν μαγευτικό, μαγευτικό!» δεν πειράζει. ίσως η απειλητική ευχή που επανειλημμένως είχε διατυπώσει ο παπαϊωάννου γιά το 2 –ότι εκεί το κοινό των τελετών των ολυμπιακών αγώνων θα έβλεπε κάτι προσωπικό, και θ’ αποφάσιζε με διαυγέστερη συνείδηση αν ‘του κάνει’, αν θα 'ακολoυθήσει'– να έπιασε εδώ, με διπλό ετεροχρονισμό

λούφαζα μες στο σπίτι απ’ την παρασκευή. γιά δικούς μου λόγους, εννοείται – αλλά και λίγο σαν wishful προετοιμασία γιά απόψε. the wish was granted