[παναγιά μου μιά βραδιά]

τη βάσει της πρώτης παράστασης του σταμάτη κραουνάκη με τους 'σπείρα-σπείρα' [άσχετο: αλήθεια, οι σκέτοι 'σπείρα', με έναν δίσκο στον 'σείριο' το '80, τι απόγιναν;...], στο 'χυτήριο', ήμουν σχεδόν βέβαιος πως και την χθεσινή παράσταση, 'αυτά που κάψαν το σανίδι', στο ηρώδειο, θα την χαρακτήριζε το ίδιο -σπάνιο πιά- μίγμα εξαιρετικού γούστου και τρελλού κεφιού, πάνω και κάτω απ' τη σκηνή. γελάσαμε και συγκινηθήκαμε άπαντες: μικροί και μεγάλοι - και μεγαλύτεροι

αποκάλυψη -ακόμα κι αν τον είχες ακούσει και δει να τραγουδά- ο στέργιογλου ως ιθαγενής σεβαλιέ - και ο γιάννης χαρούλης με την σεμνή, υψηλής ακρίβειας, ξυλουρέικη φωνή [σε δυό από τα δύσκολα και παράξενα τραγούδια από τον 'καπετάν μιχάλη' του χατζιδάκι] - και χάρηκα που ο μπάσης ξανάδειξε την ακριβή στόφα της βυζαντινής φωνής του

εξαιρετική η μπαλανίκα, απρόσμενο το -έχει δίκο ο κραουνάκης- μπεττ-μιντλερικό ταμπεραμέντο της φριντζήλα, υπέροχη η ευθύτητα της φυτούση και το αυτοπαρωδούμενο νάζι της κοντού [και τι ωραία που έχει βαθύνει η φωνή της], απλώς ασύλληπτη η σαπουντζάκη, απολαυστική η καλουτά που σχεδόν έκανε αυτοσχέδιο νούμερο ανάμεσα σε λαζόπουλο και κραουνάκη!

ομολογώ πως βούρκωσα στο 'τώρα νυφούλα μου χρυσή' από τους 'σπείρα-σπείρα' - αλλά ήδη απ' τον 'μύθο', έλεγα πως το πρόσωπο του χατζιδάκι, σαν σκοτεινό φεγγάρι, μας χαμογελούσε απ' τον ουρανό