[night and the city]

υπάρχουν νουάρ ψυχρά και στυλιζαρισμένα, κι άλλα πιό 'βρώμικα'. η νύχτα και η πόλη του ντασσέν πάλι, είναι φτιαγμένη μ' ένα μίγμα ρεαλισμού -π.χ. στους χώρους- και ευγενούς απόστασης - π.χ. στην ηθοποιία. και είναι όλοι τους εξαιρετικοί: από την έστω κάπως σχηματική μα πανέμορφη τζην τήρνυ, ώς τον εντελώς σύγχρονου ύφους -κασσαβέτη avant la lettre- χιού μάρλοου [που παίζει τον καλλιτέχνη συγκάτοικό της, άνταμ], περνώντας από το απόλυτο κάθαρμα υπολογισμού, τον nosseross [να πρόκειται όντως γιά 'νοσηρό';] του φράνσις λ. σάλλιβαν, που καταφέρνει να μην γίνει ούτε στιγμή αληθινά αντιπαθής. η χρήση της κάμερας και η καθοδήγηση των ηθοποιών είναι, όπως και νά 'χει, πολύ ανώτερη από τον μέσο όρο του είδους

δυο αξέχαστες στιγμές λεπτής μαεστρίας και μεγάλης δύναμης, γιά μένα:

το πλάνο στο μπαρ, με τον νόσσροσς πλάτη εμπρός αριστερά, και την μαίρη πρόσωπο στο βάθος δεξιά, σε μιά σύντομη συνομιλία γιά τον φάμπιαν - κι ένα απ΄τα τελευταία, με την συγκλονιστική μωρήν ντηλαίηνυ ως άννα ο' λήρυ να παραστέκει τον χάρρυ: η ελαφριά παλινδρομική κίνησή της ανάμεσα νανούρισμα και θρήνο