περιστροφή

Όταν η κουκουβάγια ανοίγει τα φτερά της
αργά το σούρουπο
και δε νιώθεται φτερούγισμα
κάτω από το κίτρινο φεγγάρι
γιατί ο κόσμος στέκει ακίνητος
κρατώντας την ανάσα του
μπρος στο πέσιμο της νύχτας
που στοιχειώνει τα κορμιά
και πνίγει τις φωνές με βαθύ καπέλο
είναι η ώρα αυτή
που σέρνεται το τίποτα
και με τη μαύρη γλώσσα του πίνει στο παγούρι μας
Την ίδια ώρα όμως
αλλού ένας κόκορας σκαρφαλωμένος στο κοτέτσι του
λαλεί όλα τα πρωινά χρώματα
με το λοφίο φουσκωμένο σα νά 'ναι
ποτάμι τρέχοντας από ψηλά
για να ξανοιχτεί πιο κάτω
εκεί που απλώνουνται χωράφια γέφυρες και πόλεις
και οι άνθρωποι
μόλις έχοντας ξυπνήσει και πλυθεί
με τις λευκές πετσέτες τους
παίρνουν το παγούρι τους και βγαίνουνε
να πάνε στις δουλειές. Είναι το κάτι
αυτό που κάνει τη σφαίρα να γυρίζει


[τελείωσα τα ωραία ποιήματα του γιώργου μπρουνιά, η συντροφιά (το ροδακιό, 2005 -βλ. και: βόλτα): αντιγράφω αυτό που μου άρεσε περισσότερο.]