το βουνό που τους τσάκισε τη ράχη

σκέψεις καθυστερημένου θεατή

- η αρχή της ταινίας μου φάνηκε απλά βαρετή. και με πενιχρότατη δραματική οικονομία, και για το γαμήσι, και για τον μεγάλο έρωτα που γεννήθηκε μεταξύ των δύο αντρών.
- η τουριστικά pretty-pretty φωτογραφία –χωρίς καν την αυστηρότητα του άνσελ άνταμς– πήγαινε χέρι χέρι με την γλυκανάλατη μουσική.
- βρήκα πιο δυνατές τις ‘οικογενειακές’ σκηνές: την σταδιακή διάλυση των δύο ετερόφυλων ζευγαριών, τη σχέση κόρης-πατέρα, την σκηνή με τους γονείς του σκοτωμένου.
- ο φίλος μου ο τ. επιμένει πως η ταινία είναι φτιαγμένη για ομοφοβικούς. δεν ξέρω αν συμφωνώ απολύτως. αλλά πάλι αναρωτιέμαι αν δεν είναι λίγο ύποπτοι οι αφειδείς έπαινοι για τον ‘σκληρό’ [άντρα, εννοείται], με το ‘εσωτερικό’ παίξιμο – δηλαδή αυτόν που ‘υποφέρει’ αγόγγυστα, που δέχεται να συντριβεί η ζωή του επειδή δεν μπορεί να κουμαντάρει αυτό που ζει. συνεπάγεται βεβαίως ότι βρίσκουμε ολίγον ‘λίγο’ τον γκύλενχαλ, λίγο μελό – μήπως εννοούμε ότι βρίσκουμε λιγότερο ‘αξιοθαύμαστη’, ‘αξιέπαινη’, την κάπως παιδιάστικη επιμονή του να διεκδικεί, έστω και μόνο ως φαντασίωση –ιστορημένη αν όχι και ομολογημένη και στους γονείς του ωστόσο!– μια ζωή μαζί γι’ αυτόν και τον αγαπημένο του; μήπως πίσω απ’ αυτές τις κρίσεις ‘ξεχνάμε’ πως ο ‘λιγότερο καλός ηθοποιός’ είναι αυτός που ‘τον παίρνει’ –τρισχειρότερα: ζητάει να ‘τον πάρει’, ‘στήνεται’ στο ‘φιλαράκι’ του, ψωνίζεται στο μεξικό– αυτός που θα ‘ξεχάσει’ τον αγαπημένο του ελπίζοντας πως βρήκε στον νέο γείτονα κάποιον που θα δοκιμάσει μαζί του μιαν άλλη εκδοχή ζωής;
- εντέλει, το γαμήλιο πάρτυ, με το χιούμορ του, το αστραφτερό και συγχρόνως υπανικτικό σενάριο και διαλόγους, παραμένει για μένα η καλύτερη ταινία του ανγκ λη – και η ύπουλα ηθικολογική [‘τσούλα μάνα, ο θεός σου πήρε το παιδί!’] παγοθύελλα, το ‘ετεροφυλόφιλο’ αδελφάκι τούτης ’δω