χαστούκι

εικάζω πως πολλά είν' αυτά που δεν γνωρίζω, αλλά την 'αποπομπή' του στέφανου λαζαρίδη από την θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της λυρικής σκηνής, την ένοιωσα σαν χαστούκι που τσούζει στο μάγουλο όποιου είχε ελπίσει ότι κάτι ακόμα πιό καλό πρόκειται να συμβεί τώρα κοντά στους κρατικούς πολιτιστικούς θεσμούς

απ΄όσο μπορώ να κρίνω ως πολύ περιστασιακός θεατής, βελτιώσεις βαθμιαίες είχαν συμβεί και στην προ λαζαρίδη εποχή - ας πούμε τα τελευταία 10 χρόνια. ωστόσο, στην περίοδο που τώρα τελειώνει, είδαμε πράγματα που δεν τα πιστεύαμε: στον προγραμματισμό, στις παραγωγές, στα προγράμματα, στην προβολή - η επιτάχυνση ήταν πρωτοφανής και καλοδεχούμενη, όποιες κι αν ήσαν οι επιμέρους αισθητικής φύσεως αντιρρήσειςτου καθενός. αλλά δεν κλαδεύεις το δέντρο πάνω που μπουμπουκιάζει

με τρομάζει πιό πολύ ακόμα η ηρεμία -όπως την μετέφερε χθες ο δημήτρης ρηγόπουλος στην 'καθημερινή'- του ίδιου του λαζαρίδη. μου ακούστηκε ως η ειρωνική απόσταση του πρώην απαυδισμένου αφού ξαλάφρωσε μόλις το πήρε απόφαση πως το πράγμα δεν έχει γιατρειά. αλλά εύχομαι να οφείλεται απλώς στους καλούς τρόπους ενός αστού

ας περιμένουμε παρά ταύτα την συνέχεια του έργου


υ.γ.: φυσικά και δεν υπάρχει προκοπή πουθενά άμα δεν έχει ένας [ή μιά - γιά να μην παρεξηγούμαστε] τον τελευταίο λόγο: στην τέχνη, στην επιστήμη, στην πολιτική - οπουδήποτε. μ' αυτήν την ψευδοδημοκρατική ελληνική πατέντα, τα πολλά κεφάλια κρύβουν τα μηδέν χέρια: την ευθυνοφοβία που, σε συνδυασμό με την άγνοια της ομαδικής εργασίας, κάνει τόσα πράγματα στη χώρα μας απλώς να σέρνονται