[μιά μαύρη σκιά δεκεμβρίου]
μπανάλ, πρόχειρες σκέψεις εν βρασμώ
με τις ενέργειές τους, και οι ανεκπαίδευτοι και ακατάλληλης ιδιοσυγκρασίας αστυνομικοί, και οι βάνδαλοι, επιτυγχάνουν έναν, κοινό στόχο: την αποσταθεροποίηση της δημοκρατικής νηφαλιότητας. δεν δικαιούνται τον όρο 'αναρχικός', ούτε και 'αντιεξουσιαστής', όσοι σπάνε τα τζάμια στις στάσεις και στις βιτρίνες, ανάβουν τα σκουπίδια στους κάδους, πυρπολούν αυτοκίνητα και κτίρια. δεν είναι αναρχικοί, γιατί δεν έχουν προλάβει να μελετήσουν και να σκεφτούν. και όχι μόνο δεν είναι αντιεξουσιαστές, αλλά είναι ακριβώς οι απαραίτητοι συνεργοί -αν όχι και υποχείρια- της εξουσίας: 'νομιμοποιούν', στα θολωμένα από την τηλεόραση μάτια κάποιων, κάθε άνομη εκτροπή της
και ο βανδαλισμός σέρνει πλέον πίσω του το πλιάτσικο: τώρα πιά δεν ξέρεις αν οι κλέφτες εκμεταλλεύονται τις σπασμένες βιτρίνες, ή αν τις σπάζουν επί τούτου, ευκαιρίας δοθείσης. ήταν δε ζήτημα χρόνου πότε οι οικονομικά -και όχι μόνον- εξαθλιωμένοι μετανάστες -και όχι μόνον- θα συντάσσονταν με τους 'επαγγελματίες' ταραξίες. [μιλώ ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς]
δεν χρειάζεται, νομίζω -δεν αντέχεται- να γίνει σαφέστερο πλέον ότι οι παραδοσιακές μορφές δημόσιας διαμαρτυρίας, όπως οι πορείες, γίνονται απλώς αφορμές γιά βάναυση ακύρωση του νοήματός τους. κι αναρωτιέμαι αίφνης, αν δεν θά 'ταν τουλάχιστον συμβολικά δραστικότερο -μέσω sms και blogs, αν δεν δεήσουν να να συνεισφέρουν τα λοιπά 'μέσα'- αύριο, ή μεθαύριο, στις 12 το μεσημέρι φερειπείν, να βγούμε όλοι μπρος απ' τα σπίτια μας και τις δουλειές μας, σε όλη τη χώρα, και να φτιάξουμε μιάν ανθρώπινη αλυσίδα κατά μήκος των πεζοδρομίων -μην εμποδίζοντας κανενός την διέλευση- έχοντας στο στήθος καρφιτσωμένο ένα χαρτί:
'πολιτικοί / αστυνομικοί / βάνδαλοι: / ώς εδώ'
καθώς ξαναδιαβάζω την πρώτη παράγραφο, σκέφτομαι πως αντί γιά 'δημοκρατική νηφαλιότητα', ίσως να ήταν ακριβέστερος ο όρος 'κοινοβουλευτική υπνηλία' [ή 'ανικανότητα', 'αθλιότητα', ή ό,τι άλλο προτιμά ο καθείς]. έστω. αλλ' όταν σωρεύονται πολλά σπασμένα τζάμια, κάποια στιγμή τα κάνουν σκόνη οι ερπύστριες
Labels: πόλεμος
2 Comments:
Αυτό για τους απαραίτητους συνεργούς ήταν πολύ εύστοχο.
Συμφωνώ, και διαφωνώ, φίλτατε. Η αλήθεια είναι πως είμαι «έξω απ'το χορό', αλλά η κατάσταση με έχει προβληματίσει πολύ.
Ναι, δεν είναι ούτε αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές. Νευριασμένα παιδιά είναι. Πολύ νευριασμένα.
Όσων αφορά τις «παραδοσιακές μορφές διαμαρτυρίας», θα σου πω την εμπειρία μου από εδώ, όπου χρειάζεσαι πέρμιτ για να διαδηλώσεις, και οι μπάτσοι σε κλείνουν σε ένα χώρο, και καταλήγεις να γίνεσαι απλά ένα γραφικό nuisance - και τίποτε άλλο. Η βία τουλάχιστον φοβίζει και λίγο τις κυβερνήσεις, ό,τι κι αν λέμε πέρι «δεν καταλήγει πουθενά» και «δε βοηθάει».
Τέλωσπάντων, θα δείξει. Είναι γεγονός ότι έπρεπε η χώρα να ξυπνήσει από την «κοινοβουλευτική υπνηλία» που αναφέρεις.
Καλή τύχη με τη σιωπηλή διαμαρτυρία - κι ελπίζω να βρεθεί κόσμος.
υ.γ. Πρώτα ανέβασα το πόστ - και μετά ήρθα επίσκεψη - στέρεο νόβα rulez.
Post a Comment
<< Home