[μόνον πρόσωπα]

φίλος από την κεντρική ευρώπη που έμεινε μαζί μου τις τρεις τελευταίες μέρες, κάποια στιγμή κάτι πήγε να ψελλίσει γιά 'θεσμούς', που θα μπορούσαν, πέραν των περιστάσεων, ίσως, εντέλει, να βοηθήσουν. 'μα η ελλάδα δεν είχε ποτέ αξιόπιστους θεσμούς - μόνο πρόσωπα', κάγχασα

σήμερα διάβασα αποσπάσματα από συνέντευξη του αρχιεπισκόπου αθηνών ιερώνυμου στον 'κόσμο του επενδυτή': 'το σύνολο σχεδόν της νέας γενιάς δεν είναι εναντίον των αρχών, των αξιών και των ιδανικών [...], αλλά εναντίον όλων ημών που τους τα διδάσκουμε και συγχρόνως τα προδίδουμε ανερυθρίαστα και ασύστολα. [...] τα παιδιά μας δεν αμφισβητούν την αλήθεια, αλλά την προδοσία της.' με έκπληξη αισθάνθηκα πως αυτή ήταν μιά σπάνια -απ' όσο είχα διαβάσει- συμπυκνωμένη διατύπωση -με απλούστατες, τρομερές λέξεις- μιάς θαρραλέας και εις βάθος κρίσης. και προς στιγμήν -μιά τόση δα στιγμή- αναρωτήθηκα μήπως -ω του θαύματος!- η εκκλησία αποδεικνυόταν εντέλει ένας ελληνικός θεσμός που κάπως 'βάσταγε'. άρκεσε η ανάμνηση του προκατόχου του ιερώνυμου, γιά νά 'ρθει η απάντηση ακαριαία, σαρκαστική

πάλι τα πρόσωπα, μόνο, παντού. αλλά ώς πότε;


[αν κάποιος/α μπορεί να μου υποδείξει σύνδεσμο γιά το πλήρες κείμενο της συνέντευξης, θα του/της ήμουν ευγνώμων]