[η καρδιά μου λούζεται στο αίμα]

πένθιμο δώρο από έναν άπιστο

η καρδιά μου λούζεται στο αίμα
...
α τι πόνος ανήκουστος
στεγνή αδειασμένη μου καρδιά
...
άλαλοι στεναγμοί πένθος σιωπηλό
σείς να πείτε τους πόνους μου όλους
γιατί το στόμα μένει σφαλιστό
...
η καρδιά μου τώρα πηγάδι δακρύων
τα μάτια μου πηγές που καιν
...
με στάχτη το κεφάλι μου
με δάκρυα το πρόσωπό μου λούζω
με σπαραγμό και πόνο χτυπώ την καρδιά μου
...
βαθειά σκυφτός γεμάτος λύπη
...
τώρα πλαγιάζω πάνω στις πληγές
σαν σε βράχου σχισμή
εδώ λοιπόν θ' αναπαυθώ


λέει κι άλλα η καντάτα με αριθμό bwv199 του μπαχ: γιά την αμαρτία και τη σωτηρία μέσω του θεού. αλλά, ειδικά όταν την ακούς από την lorraine hunt lieberson, μπορείς -αν δεν σε πάρουν τα κλάματα, έστω και μη γνωρίζοντας γερμανικά- να σκέφτεσαι τα δικά σου

[τα δικά του. τα δικά τους. τα δικά μας]

η γυναίκα αυτή, που το ήθος και το χρώμα της φωνής της δίκαια -μόνη φορά- τα παρομοίασαν με της κάλλας, ξεκίνησε να τραγουδά στα 26 της, γιά να πεθάνει από καρκίνο 26 χρόνια αργότερα. την συγκεκριμένη καντάτα, μαζί με την bwv82, 'ich habe genug' ['νυν απολύεις'], ερμήνευσε και στην σκηνή -αρχής γενομένης την περίοδο 2000-01- υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του σπουδαίου peter sellars

κόκκινες λωρίδες υφάσματος ξεκινούσαν απ' τον λαιμό του φορέματός της: γίνονταν πότε αλυσίδες πότε ποταμοί δακρύων πότε φτερούγες λύτρωσης

πολλοί θεατές κλείναν τα μάτια


[περισσότερα, εδώ κι εδώ. μιά κάπως αρχαϊκή αγγλική μετάφραση του κειμένου της καντάτας -την οποία και χρησιμοποίησα γιά την πιό πάνω αποσπασματική ελληνική απόδοση- εδώ]