[εις εαυτόν: εν βρασμώ και πάλι - πρόχειρα και πάλι]

δίπλα στην οργή μπρος στο έγκλημα του κράτους του ισραήλ εναντίον των παλαιστινίων, κάνε μιά τόση δα παύση κι αναλογίσου τον τρόπο με τον οποίο η βιαιότητα της χαμάς εξυπηρετεί άριστα τα [κοντόφθαλμα] ισραηλινά 'συμφέροντα'

και κοντά σ' αυτό -και παρόλο που, ευτυχώς, τα μεγέθη είναι καταφανέστατα μη συγκρίσιμα- κατ' αναλογίαν, τον τρόπο που τα πρόσφατα δικά μας βίαια επεισόδια* θα μπορούσαν κάλλιστα να τροφοδοτήσουν τα όποια ρεύματα καταστολής και συντηρητισμού υπάρχουν εντός των επισήμων θεσμών μας, τον τρόπο που οι καταλήψεις 'εναντίον της ιδιωτικής εκπαίδευσης και της αγοράς' -όχι in abstracto, αλλά όπως 'υλοποιούνται' στα ελληνικά πανεπιστήμια- δύνανται να εξυπηρετήσουν ακριβώς αυτά που λένε ότι μάχονται, κ.ο.κ.


* ο έκθαμβος θαυμασμός -και η πάραυτα χορηγούμενη, καίτοι μηδέποτε ζητηθείσα από τους 'ενδιαφερόμενους', 'άφεση αμαρτιών'- με τον οποίον αντιμετωπίστηκε από αρκετούς η λογιών λογιών [μη αστυνομική] βία τούτη τη φορά -συνήθως με το πρόσχημα της [και] νεανικής συμμετοχής [αν και, σε τι ποσοστό, δύσκολα θα το μάθουμε]- ίσως να είναι αποτέλεσμα ενός μίγματος επιπόλαιου 'ρομαντισμού', ενοχών των 'μεγαλυτέρων' έναντι της δυσφορίας των 'παιδιών', και αδυναμίας πολλών πολιτικών, δημοσιογράφων και διανοουμένων μας να ζυγίσουν ψύχραιμα την σημασία της βίας -και μάλιστα σε σχέση με τον συνολικό όγκο της μη βίαιης, ενίοτε και συνταρακτικά μεγαλοθύμως παιγνιώδους, και χιουμοριστικής, διαμαρτυρίας- ή και να αποδεχτούν ότι δεν είναι πάντα εφικτή η εξεύρεση νοήματος [πολλώ δε μάλλον η εξόρυξη 'πολιτικού μηνύματος']