[herr pampust]

εδώ ο κόσμος καίγεται [no pun intended], αλλ' ακόμη είμαι λιγάκι μουδιασμένος από την αποστροφή που επέτρεψε να του ξεφύγει ο δημήτρης νόλλας στην 'καθημερινή' το περασμένο σάββατο. ήταν τέτοια η άρνησή μου να την δεχτώ, που προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν ο νεολογικός όρος 'παμπουστισμός' [ο οποίος υποτίθεται πως "έχει κατακλύσει την σύγχρονη κοινωνία"] αναφέρεται σε κάποιον pampust που μου διέφευγε - ή μήπως πιά και στον ίδιον τον pabst, με την συνεπικουρία ενός τυπογραφικού λάθους. αλλ' η αμέσως επόμενη φράση ξεκαθαρίζει το νόημα [με δυό 'γλαφυρές' εικόνες]. θα ήταν βέβαια ειρωνικό, και δεν πρόκειται να συμβεί -μιάς και συμφωνώ με την θέση, αν ίσως όχι πάντα με τον τόνο, της υπεράσπισης του [πιθανότατα, δε, εντελώς αθώου] κούντερα- να μεταβληθεί ο θαυμασμός μου προς τον λογοτέχνη που μας έχει χαρίσει, μεταξύ των άλλων, την νεράιδα της αθήνας, το τρυφερό δέρμα, τον τύμβο κοντά στη θάλασσα

όπως με τους γονείς μας: τους πρωτογνωρίζουμε ως είδος ξέχωρο από μας, αλάνθαστο - μας απογοητεύουν κάποτε - θυμώνουμε - τους 'το κρατάμε' - ώσπου να βρούμε την δύναμη -αν, και όσο[ι] την βρίσκουμε ποτέ- να τους συγχωρέσουμε που είναι κι αυτοί απλώς άνθρωποι

και να τους αγαπήσουμε αλλιώς