Friday, November 14, 2008

[νευρολογικά]

ποτέ δεν ξεχνούσα φάτσες. ονόματα ναι - βασικά, ονόματα δεν θυμάμαι. αλλά τα πρόσωπα -ανταμωμένα στιγμιαία ή μη, τυχαία ή μη- αποτυπώνονταν, ανεξίτηλα. εσχάτως όμως, δις με έχουν χαιρετήσει με πλήρεις λεπτομέρειες, και μόνο αχνά θυμήθηκα. και τ' ανάποδο: αρκετά συχνά τελευταία νομίζω πως αναγνωρίζω κάποιον στον δρόμο - πλησιάζω λίγο ή αλλάζει η γωνία - δεν είναι

Labels:

[you didn't read it here first]



[στρουμπουλή έφηβος στο κινητό της - ξεκινάμε από την στάση, και ανεβαίνουμε βαθμηδόν στο όχημα:]


- να σου πω νινί μου, είμαι λίγο λυσσάρα;
- να σου πω νινί μου, κοιμάσαι πολύ βαριά; εγώ μόνο αν είμαι πολύ κουρασμένη κοιμάμαι βαριά.
- έλα ρε λεωφορείο!
- ήρθε!
- συγγνώμη κύριε, μπορείτε να μου το χτυπήσετε;
- το εισιτήριο, μωρό μου!
- ευχαριστώ, καλό πάσχα νά 'χετε!
- δυνάμωσέ το λίγο να μ' ακούς!
- να σου πω μωρό μου, να σ' αφήσω να δουλέψεις και να σε πάρω αργότερα;
- όχι! εσύ να με πάρεις! όλο εγώ θα σε παίρνω;!
- α, μην το ξεχάσεις! αλλιώς η τιμωρία σ' [sic] θά 'ναι 1000 φιλιά!
- 5000 φιλιά!
- 10000 φιλιά!

[ευχαριστούμε τον γιάννη νένε γιά την δημοσίευση στην 'athens voice' που κυκλοφορεί]

Labels: ,