freudianz lipps #2

[ο σωστός στίχος -παρέθετα από μνήμης- είναι, βεβαίως:
where is my master, the rebel prince]

sudden rufus homage

where is, where is my rebel prince?
because every kind of love [at least my kind of love]
must be an imaginary love - to start with
my phone's on "vibrate" for you
and now there's ashes
on exquisite eyelashes

[welcome back]

rebecca horn

στις βιντεογραφίες του εμστ [στην ασκτ της πειραιώς], τα έργα της ρεμπέκκας χορν ήταν για μένα η αποκάλυψη - πέρα από το χιούμορ του ναμ τζουν πάικ, την μπεκεττική λεπτογραφία του μπρους νάουμαν, την ποιητικότητα [παρά τις συχνές τεχνικές αδεξιότητες] του μπιλλ βιόλα, την τελετουργικότητα [εντελώς άτσαλα κινηματογραφημένη, ωστόσο] του ρόμπερτ γουίλσον.

φτεροδάχτυλα χαϊδεύουν τ' ανθρώπινα δάχτυλα του άλλου χεριού
μια σειρά μαύρων φτερών -προσαμοσμένων κατακόρυφα, στην γραμμή της μύτης- περνά ηδονικά πάνω από τ' άλλο πρόσωπο
το ένα πρόσωπο χάνεται μες στ' άσπρα φτερά που καλύπτουν το άλλο, ανοίγουν και το δέχονται
το πρόσωπο-σκαντζόχοιρος μολυβιών τραβάει μανιασμένες γραμμές πάνω στον τοίχο
και τα δέκα δάχτυλα των χεριών -χάρη σε μακριές λευκές προθέσεις- ξύνουν και τους δυο τοίχους του δωματίου

ίσως να με καθήλωσε ο συνδυασμός της ιδέας και του πανταχού παρόντος σώματος - πάντα με μιαν εκτέλεση που συγκινεί η ίδια, χωρίς να σε αποσπά κανένα ψεγάδι της εικόνας.

σπεύσατε [ώς 31 τρέχοντος]. μόνο ντυθείτε καλά [όλο το κρύο κι η υγρασία φωλιάζουν μες στους πελώριους άσπρους χώρους].

πιπίλα μια πραλίνα

κι άμα λειώσει άλλη

whiterussianbloodymary

μαμαμπαμπάς
bacharachbach
mozmozart
teaandsympathy[forthedevil]
brigittewotsername
kinkybooze

[call me old fashioned]

500 τραγούδια σε 60 χρόνια, 3 όσκαρ, 6 γκράμμυ, 9 στο νούμερο ένα, 48 στο top ten: ο burt bacharach έχει χορτάσει επιτυχίες – και γλυκ(ερ)ά τραγούδια οι θαυμαστές και θαυμάστριές του. can’t say i ever was one of them. βέβαια, με το painted from memory με τον elvis costello, τα πράγματα άλλαξαν (τουλάχιστον για μένα). και τώρα έφτιαξε το παράξενο at this time. λέει: “at this time, i am now very distressed. it grieves me. did i go through vietnam protesting? no. […] all my life, i’ve written love songs. and you know what’s involved, hearts being broken, you know? relationships. […] these are still love songs about being broken-hearted, about hearts being broken. but instead of another person, the relationship breaking your heart, it’s the situation: the war.”*

ένας ιρλανδός δημοσιογράφος παρομοίασε αυτόν τον δίσκο –που ήταν παραγγελία της αγγλικής bmg, αλλά κυκλοφόρησε και στις ηπα τον νοέμβριο που μας πέρασε– με “σφιγμένη γροθιά σε βελούδινο γάντι”. ηχογραφήθηκε "ζωντανά στο στούντιο", με λόγια για πρώτη φορά του ίδιου του μπάκαρα (μαζί με τον tonio k.), και διάφορες συνεργασίες στη μουσική, όπως drum ‘n’ bass loops του dr. dre (!). στο “who are these people?”, ο costello αναρωτιέται: “who are these people that keep telling us lies/and how did these people get control of our lives/and who’ll stop the violence cause it’s out of control?/make 'em stop/who are these people that destroy everything/and sell off the future for whatever it brings/and what kind of leaders can’t admit when they’re wrong?/make 'em stop”. κάπως αφελή ακούγονται αυτά, αλλά νομίζω όχι περισσότερο απ’ όσο τα “πολιτικά” τραγούδια του stevie wonder ή του marvin gaye. παρακάτω, ο rufus wainwright: “life’s a miracle – or a foolish tale/i don’t know; go ask shakespeare” (“go ask shakespeare” – γι’ άλλη μια φορά –μετά τον δίσκο του antony– ίσως το καλύτερο από τα 11 κομμάτια – αλλά σίγουρα συμβάλλει σ’ αυτό και ο dr. dre, όπως και στο εξαιρετικό ορχηστρικό μίνι-σάουντρακ, “danger”). ο δίσκος όμως ξεκινά με τον ίδιο τον μπάκαρα: “there was a song/i remember/said “what the world needs now…”/where is the love/where did it go/who broke our hearts cause we need to know/where are the dreams/that we once knew?/please explain/please explain” (“please explain”). αυτοκριτική; και αυτό, ίσως.

η αγάπη βέβαια επανεμφανίζεται, αλλά πάντα μελαγχολική – όπως σ’ ένα αργό τσα-τσα με γκρούβυ φωνητικά: “i'll never ever change you/i'll never try to/i'll never understand love/i'll never get it/but i can't give it up” (“can’t give up”). ένας ήσυχος, μουσικά πλούσιος, παράξενος, ενίοτε υπόκωφα "απειλητικός" –όπως ήταν “απειλητική” η μελαγχολία της 25ης ώρας του spike lee– δίσκος. ό,τι πρέπει για τις “γιορτές” [στο repeat].

*http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=19602

brother franz

"αλλ' αν μπορούσα να περάσω τα χριστούγεννα με γράψιμο και ύπνο, πολυαγαπημένη, θά 'τανε θαυμάσιο!"

[ο κάφκα στην φελίτσε μπάουερ, την νύχτα της 15ης προς 16η δεκεμβρίου 1912]

[από εφηβικό ημερολόγιο]

no point in ringing
messages just
don't get through
either you're here
or we're
nowhere

poetry vol. 1 no. 1

"...and so the space
of my still consciousness
is full of gilded snow..."

[από το ποίημα του 27χρονου ezra pound, "middle-aged - a study in an emotion", poetry, vol.1, no.1 (october 1912): 8]

του δρόμου #2

[from an old love letter]

"...fly, dear heart, and do not stop - 'til you are next to me. then - we can fly away together - or stay."

[just one of those things]

καθώς διαβάζω νά 'σαι πάλι ν' αγοράζουμε φαγάκια απ' το σταθμό να τα τρώμε καθιστοί στο κρεββάτι του στριμωγμένου δωματίου ["να μη μας γίνει και συνήθεια" είπες φεύγοντας] να σου χαρίζω το βιβλίο μ' εκείνους τους δύσκολους στίχους εκτυφλωτικούς σε κάθε σελίδα να μου χαρίζεις δυο βιβλία [τό 'να που τού 'χες κλέψει τ' όνομα τ' άλλο που τράβηξα απ' το ράφι σου και βρήκα ν' αρχινά με μια φράση απ' αυτό που διάβαζα] να περιμένουμε κολλημένοι μήπως βρεθεί και δεύτερο εισιτήριο - όταν βρέθηκε η παράσταση ήταν πιο πολύ να σε κοιτάω από μακρυά μες στο σκοτάδι - το πρώτο ακούμπισμα κάτω απ' τη γέφυρα το πρώτο άγγιγμα στις ηλεκτρικές σκάλες το πρώτο φιλί [στο σβέρκο μπρος στον νεροχύτη] τ' ωραίο λευκό κρασί που είχατε στο σπίτι το κρύο στο δωμάτιο το άσπρο φως χωρίς κουρτίνες η μικρή μας κραιπάλη [συνωμοσία με τον σερβιτόρο] οι δυνατοί χτύποι - τα χαράματα "τον πούλο θα μου λείψεις"

δυο ταινίες [έρως / μάντερλαιυ]

σε δύο από τις ταινίες που είδα τελευταία, οι τίτλοι –τα “ζενερίκ”– ήταν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι τους. ή σχεδόν.

στο έρως των αντονιόνι/σόντερμπεργκ/καρ-γουάι, τα εκθαμβωτικά ζευγάρια του ιταλού εικονογράφου λορέντσο ματτόττι, διακριτικά “ζωντανεμένα” (animated) υπό τους ήχους του “michelangelo antonioni” του καετάνο βελόσο, συνόψιζαν εξαιρετικά τα τρία σκέλη της ταινίας. και στην περίπτωση του πρώτου, το υπερέβαιναν: αν στο πέρα από τα σύννεφα η τρυφερή επιμέλεια του βιμ βέντερς και οι εν γένει άξιοι ηθοποιοί είχαν εξασφαλίσει μιαν –απλώς– ευπρόσωπη μορφή στις ιδέες του ανήμπορου δασκάλου, αυτοί που ανέλαβαν να υλοποιήσουν την επικίνδυνη αλληλουχία των πραγμάτων, είναι φανερό πως δεν διέθεταν τις ελάχιστες ικανότητες –ή, έστω, τον δέοντα σεβασμό– για να τα καταφέρουν κάπως. για να μην λεκιαστεί η ματιά, υπάρχει βέβαια μια –δύσκολη– λύση (πες την “άσκηση”, καλύτερα): να προσπαθείς ν’ ακούς μόνο τα λόγια, και να τα “ξαναπαίζεις” με τη ζαν μορώ ή τη μόνικα βίττι και τον μαρτσέλλο μαστροϊάννι, σε ασπρόμαυρο. τα λόγια εδώ δεν είναι πολύ πιο τετριμμένα (ή πομπώδη) απ’ ό,τι στις παλιές ταινίες του αντονιόνι: λείπει όμως η υπνωτισμένη εκφορά των ηθοποιών, οι γεωμετρημένες λήψεις, το αυστηρό μοντάζ. όλ’ αυτά έχουν αντικατασταθεί από μιαν αισθητική τηλεταινίας, με υποσχέσεις σοφτ πορνό…

ευτυχώς, η ισορροπία του σόντερμπεργκ μας ξεκολλά με ευφυή χάρη απ’ αυτή τη λάσπη. ένα ασπρόμαυρο σχόλιο γεμάτο χιούμορ και οξυδερκή παρατηρητικότητα για το τι είναι (τι θα έπρεπε να είναι) η ψυχανάλυση – που συχνά τόσο δα απέχει απ’ το τι οπωσδήποτε δεν θα έπρεπε να είναι. ο ρόμπερτ ντάουνυ τζούνιορ είναι ο ψυχαναλύων, που διηγείται το (έγχρωμο) όνειρό του κι ένα δύσκολο επαγγελματικό επεισόδιο στον αναλυτή άλαν άρκιν. σπρώχνοντας στα λογικά του άκρα το ιδεώδες της suspended attention, του hearing without listening, ο ψυχαναλυτής, ενόσω ο αναλύων μιλά, προσπαθεί, αρχικώς με νοήματα και τέλος με ραβασάκια-σαΐτες, να κλείσει ραντεβού με (εικάζουμε) την απέναντι γειτόνισσα. αυτό δεν τον εμποδίζει παραταύτα να παρακολουθεί την αφήγηση του αναλύοντος, ο οποίος φεύγει όντως ανακουφισμένος κι ανάλαφρος. η –παράδοξη, με σοβαροφανή τουλάχιστον κριτήρια– συνεδρία ήταν επιτυχής: το όνειρο του ρ. ντάουνυ τζρ. αλλάζει: η αινιγματική γυναίκα είναι τώρα σύζυγός του, έχει ήδη κατασκευάσει το πολυπόθητο ξυπνητήρι με snooze που (δεν) τον ξυπνά, και ο συνάδελφος που όλοι βρίσκουν γελοίο επειδή φορά περρουκίνι, έχει πάρει τη μορφή του ψυχαναλυτή του. τελειώνουμε ξαναγυρνώντας στο ασπρόμαυρο: μια σαΐτα, ξανά και ξανά, φεύγει απ’ το παράθυρο και πετά στον ουρανό: σημάδι πως αναλυτής και αναλύων συνεχίζουν την γονιμότατη συνεργασία τους; σύμβολο των ψυχαναλυτικών συνεδριών και της ψυχανάλυσης εν γένει; [ένα κατάδικό μας κατασκεύασμα που το στέλνουμε να ταξιδέψει (με άγνωστο προορισμό και κατάληξη) μες στον κόσμο…]

αν το δεύτερο σκέλος της ταινίας είναι ένα πολύ χαριτωμένο “σκετς” (και ίσως η πιο προσωπική δουλειά του σόντερμπεργκ μετά το σεξ, ψέμματα και βιντεοταινία και τον κάφκα), το τρίτο είναι ένα αυτοτελές έργο. αναμενόμενο, μάλλον, να ταιριάζει στον γουόνγκ καρ γουάι η μικρή φόρμα (όπου συμβάλλει και πάλι η νωχελικά αισθαντική φωτογραφία του ντόυλ και η μετα-φασσμπιντερική μουσική του ράμπεν). το κομψοτέχνημα αυτό κινείται στο κλίμα της ερωτικής ιστορίας, και θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως υποϊστορία του, ή ως σχόλιο στην γοητεία των γυναικείων ρούχων που δεσπόζουν εκεί. το χέρι είναι το χέρι της πόρνης (η όμορφα μεγαλωμένη γκονγκ λι), που προσφέρει στον μαθητευόμενο ράφτη απρόσμενη ερωτική ηδονή (“θέλω να το θυμάσαι αυτό – κι έτσι θα μου φτιάχνεις τα πιο υπέροχα ρούχα”) – αλλά και το χέρι του ίδιου του νεαρού μόδιστρου (τσανγκ τσεν), που, μην μπορώντας ν’ αγγίξει την ίδια τη γυναίκα (ειδικά όταν πια αυτή έχει αρρωστήσει τελειωτικά), χώνεται ηδονικά μέσα σ’ ένα απ’ τα φορέματα που της είχε ράψει, και που εκείνη εντέλει του επέστρεψε, για να τα μεταποιήσει και μεταπωλήσει. ωστόσο εκείνος τα προσαρμόζει γι’ αυτήν εκ νέου -ενθαρρυμένος απ’ την ειδοποίηση για την επικείμενη επιστροφή ενός παλιού πελάτη, που παραταύτα δεν επανέρχεται- και της τα επιστρέφει. άχρηστα πια, μα πάντα όμορφα.

στο μάντερλαιυ του λαρς βον τρίερ, το κολλάζ των τίτλων του τέλους (εύστοχα υπό τους ήχους των “young americans” του μπόουι) μου φάνηκε κινηματογραφικά πολύ πιο ενδιαφέρον από το σώμα της ταινίας: η επιλογή, η διαδοχή και η γειτνίαση συγκεκριμένων εικόνων (κυρίως σχετικά με την ιστορία των αφροαμερικανών), ο ρυθμός εναλλαγής τους, τις καθιστούσαν συναρπαστικό, δραματικό θέαμα και σχόλιο. η ίδια η ταινία –που ωστόσο έχει θέμα μάλλον την ανάληψη της ελευθερίας και των ευθυνών της, παρά τον ρατσισμό καθ’ εαυτόν- είναι, ως εκτέλεση, μια επανάληψη του ντόγκβιλλ, χωρίς την αυστηρότητά του (στην σκηνογραφία, στις γωνίες λήψης, στην κίνηση της κάμερας), ενώ βασίζεται σε μιαν άξια πρωταγωνίστρια (μπράις ντάλλας χάουαρντ), που δεν διαθέτει όμως την δαιμονική μεταμορφωσιμότητα της νικόλ κίντμαν (αν δεν ωραιοποιεί η μνήμη). απ’ την άλλη, έχει περισσότερο (πικρό) χιούμορ, και –ίσως να βοηθάει που ο θεατής είναι πια υποψιασμένος- γίνεται εξαρχής περισσότερο εμφανής η επικίνδυνη αφέλεια της γκραίης, που θα την ξαναοδηγήσει σε φασιστική συμπεριφορά. κατά τα λοιπά, μόνο ο γουίλλιαμ νταφόου (πατέρας), ο ζέλικο ιβάνεκ (ντόκτορ χέκτορ) και ο τζων χερτ (αφηγητής) αντιμετωπίζουν τους ρόλους τους με την δέουσα ειρωνεία. ίσως τα ηθικά ερωτήματα που εγείρονται να είναι λιγότερο σύνθετα απ΄αυτά του ντόγκβιλλ, ίσως να φταίει ο φαινομενικά διεκπεραιωτικός χειρισμός του φον τρίερ, ίσως το ότι "πάλιωσε το εύρημα" – πάντως αυτή τη φορά δεν βγήκα από τον κινηματογράφο ούτε ταραγμένος, ούτε γόνιμα διερωτούμενος.

πρωινό δευτέρας

μες στη μιζέρια και την γκρίνια των επιβατών του λεωφορείου, τα πρόσωπα δυο μεταναστών -μάλλον αιγύπτιοι- που λάμπουν απ' τα γέλια, σου θυμίζουν τα ουσιώδη

όσο σωρεύεις...

...τόσο σου λείπει

[νίκος ξυδάκης - στην σημερινή καθημερινή]

το δόγμα: οι φίλοι [ευχαριστώ]

μου λέει η ε. καθώς μαζεύονταν οι καλεσμένοι: «τι ωραία, καθόλου δογματικό το πάρτυ – ξέρεις: μόνο συνάδελφοι, ή μόνο γκομενιλίκια, ή μόνο ξερωγωτί...»

ομολογώ ποτέ δεν είχα αναλογιστεί τον όρο «δόγμα» σ’ αυτά τα συμφραζόμενα – αλλά τα χαράματα, καθώς συγύριζα λίγο, σκέφτηκα πως το «δόγμα» –if dogma there is– είναι, απλώς: οι φίλοι. παλιοί, νεότεροι, νεότατοι – και μελλοντικοί. που ξαναμαζεύονται, ξαναβρίσκονται, ξαναμπλέκονται, συναντούν ξεχασμένους γνωστούς, γνωρίζουν καινούργιους, μιλάνε, γελάνε και χορεύουν όλη νύχτα. και φεύγοντας –μαζί με τ’ άλλα τρυφερά τους δώρα– αφήνουν πίσω την χαρά τους να πλανιέται στα δωμάτια. και την τόση αγάπη [που –prudishly– ο τ. επιμένει να την κρύβει πίσω από την επιστημονικότερη «θετική ενέργεια» :-) ].

κοιμήθηκα μ’ ένα γλυκύτατο τοσοδά κεραμεικό καραβάκι κρεμασμένο πάνω απ’ το κεφάλι μου. το επόμενο μεσημέρι, έχοντας ανάψει ένα πράσινο ταϋλανδέζικο κεράκι, πίνοντας earl gray sencha μ’ ένα μαύρο κινέζικο ψάρι να κολυμπά ανάμεσα σε γαλάζια κοράλλια, τρώγοντας σπιτικά μπισκόττα και μαρμελάδες –υπό τους ήχους νέων υπέροχων μουσικών– τσιμπολογάω τις [πλήρεις] φωνές του πόρτσια [μτφρ. βασίλης λαλιώτης, εκδ. ίνδικτος] και τους διαλόγους των δυο περήφανων άλλων αργεντινών, του μπόρχες και του σάμπατο [editions 10/18]. απέναντί μου, κάτω απ’ τα χειροποίητα πάνινα στολίδια, ένας βιολιστής –θηρίο μηχανής– ερωτοτροπεί μ’ έναν μπιρμπιλομάτη καλικάντζαρο, που έχει ανάψει, κατακόκκινος.

βγαίνοντας το βράδυ θα κουκουλωθώ μ’ ένα παχύ μάλλινο χάδι.

[αφιερωμένο εξαιρετικά]

είναι κάτι σχέσεις
που δεν έχουν σχέση
με ό,τι είναι σχέσεις

...................................

είστε ερωτευμένος μαζί μου;
η σιωπή σας σημαίνει κάτι;


bella venezia του γιώργου διαλεγμένου, από την "νέα σκηνή", σε σκηνοθεσία του λευτέρη βογιατζή, στο "θέατρο της οδού κυκλάδων". το έργο ακόμα καλύτερο από την νύχτα της κουκουβάγιας, η παράσταση από τις ωραιότερες που έχουμε δει σ' αυτό το θέατρο - πρώτη και συχνά μοναδική στάση που αξίζει να κάνει κανείς στις αθηναϊκές σκηνές.

πολύ γρήγορα φτάνει σε μια υψηλότατη θερμοκρασία, και μένει εκεί, χωρίς να εξατμίζεται, μέχρι το τέλος. και απορείς γι' ακόμα μια φορά πώς η υπέρτατη προσοχή στην ελάχιστη λεπτομέρεια δεν ψυχραίνει δεν βάζει αποστάσεις ίσα ίσα σε ρουφάει μέσα.

two random thoughts

[όσο random είναι το "random"]


[έργο της αγαπημένης μου πολωνέζας γραφίστριας και χαράκτριας, monika zawadzka]

[ακούγοντας την sinfonia concertante για πνευστά του μότσαρτ]

- σε τάφους αρχαίων κινέζων σοφών βρέθηκε πραγματεία "περί του αποφεύγειν τους σπόρους και του τρέφεσθαι με ατμούς"

- έφτασε κάποτε η στιγμή να ρωτήσουν τον πολωνό συνθέτη του 20ου αιώνα λουτοσουάφκσι, πώς κατάφερε να κρατηθεί μακρυά -με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για την προσωπική του ευημερία και την καλλιτεχνική του σταδιοδρομία- από το κομμουνιστικό καθεστώς που επεβλήθη μετά τον β' π.π. στη χώρα του: "ήταν απλά θέμα αισθητικής" απάντησε

respecting your audience

cocorosie @ bios, athens, 05.xii.2005

since my friend t. has been swearing by them these past few months, i was all go for this. we could of course discuss their music till kingdom come (and this would probably have to include an effort at distinguishing between childlike and childish). but my point right now is: if you appear onstage 2 (two) hours later than scheduled, and do not so much as offer an apology -and if, when someone, after the third song, shouts: "nice, but where's the apology?", all you can do is look disdainfully askance towards the crowd-, how much respect for your audience does this indicate? none, in my book. and you only get as much respect as you show - in the long term. in the short term, the athens audience certainly deserved what they got, since they were content to shout abuse and boo when the group was offstage, then forgot and forgave, and ravingly applauded. thumbs down [and i'm not referring to the frantic gesturing between stage and sound control desk].

αναπάντεχο δώρο

σήμερα βρήκα το καινούργιο βιβλίο της μαρίας λαϊνά ο κήπος / όχι εγώ. ξεκίνησα αμέσως να διαβάζω το πρώτο ποίημα στον δρόμο κάπου γλυκά και ήσυχα / μέσα στο τίποτα

wundernight

- ξέρεις πόσον καιρό έχω να βγω έξω;
- well, welcome back.
- thanx, αλλά πάω να κατουρήσω.
και, κοιτώντας το ρολόι του:
- μπράβο...