σπάζοντας τις βιτρίνες
τι ζητούσε αυτό το μεταλλικό μαύρο ματ κουτί μες στην βουκουρεστίου; 'η πείνα στην αθήνα τον χειμώνα του 1941-1942' έγραφε στο πλάι, και μέσ' από ένα μικρό τζαμάκι έβλεπες -αν άντεχες- ασπρόμαυρες εικόνες σκελετωμένων ζώντων και αποστεωμένων νεκρών
'δεν μπορώ, κουράστηκα' βόγγηξε δίπλα η μεσόκοπος κυρία προς τον απαθώς καρτερικό σύζυγό της, φορτωμένη τις τσάντες των παρακείμενων καταστημάτων ειδών [υπερ]πολυτελείας
[το έργο του γιώργου χατζημιχάλη -ενταγμένο στο εκθεσιακό πρόγραμμα του ε.μ.σ.τ., με την επιμέλεια της δάφνης βιτάλη- εστάθμευσε κατόπιν στην ερμού, και έπεται ανάλογη συνέχεια]
'δεν μπορώ, κουράστηκα' βόγγηξε δίπλα η μεσόκοπος κυρία προς τον απαθώς καρτερικό σύζυγό της, φορτωμένη τις τσάντες των παρακείμενων καταστημάτων ειδών [υπερ]πολυτελείας
[το έργο του γιώργου χατζημιχάλη -ενταγμένο στο εκθεσιακό πρόγραμμα του ε.μ.σ.τ., με την επιμέλεια της δάφνης βιτάλη- εστάθμευσε κατόπιν στην ερμού, και έπεται ανάλογη συνέχεια]
Labels: βία, γιώργος χατζημιχάλης, πείνα, τέχνη
0 Comments:
Post a Comment
<< Home