δεν έχουμε τίποτα να πούμε / αστεράκι

[ας γίνουμε μελό]

δεν έχουμε τίποτα να πούμε. πριν ένα χρόνο, βλέπαμε πέρα κι ήταν σαν να κοιταζόμαστε στα μάτια (πιο βαθειά). κοιμόσουνα με το κεφάλι σου στα γόνατά μου ενόσω διάβαζα, κι ήταν σαν να το κάναμε αυτό από χρόνια. τώρα, συναντηθήκαμε τυχαία (εγώ ειδοποιημένος αναπάντεχα: κάποιες κλήσεις, αν και βουβές, βρίσκουν φαίνεται απόκριση) – δεν σηκώθηκα να σε χαιρετήσω, νόμισα από αμηχανία. but, in the end, your charm didn’t work – το ένοιωσες, και ρώτησες αν είμαι αλλού.

σηκώθηκα να φύγω και καθώς τον χαιρετούσα, ο γ. μου σύστησε τον ρ., 22 χρονών του βάζει τα γυαλιά στη δουλειά. νόμισα προς στιγμήν πως ήταν ο ρ. που χάσαμε προχτές βράδυ, που στέκουμε και θαυμάζουμε το πρόσωπό του χρωματισμένο να μας κοιτά σε διάφορα σημεία της πόλης. δεν ήταν – ετούτος ο ρ. είναι άλλο αστέρι: καλλιεργεί πάνω από 100 αρωματικούς θάμνους στον κήπο του, μαζεύει από παντού, απ’ τα ταξίδια του, παραγγέλνει σπόρους απ’ το ίντερνετ (ευτυχώς που δε ζούμε στην αυστραλία). μένει στο χωριό όπου γεννήθηκε η μάνα μου, και οι παππούδες μας είχαν το ίδιο πάθος, που το κληρονόμησε. δεν ξέρω αν κι εκείνος ξαφνιάζεται με τα χέρια μας που πετιούνται σαν μέλη άγαρμπων ανδρείκελων χτυπάνε πάνω στο σώμα του άλλου. τον περιμένω όσο διαρκεί η δεύτερη προβολή της ενδιαφέρουσας ταινίας μικρού μήκους της εύας στεφανή, ακρόπολις – η προβολή τελειώνει, κι αυτός συζητά ακόμη με τον γ.. χαιρετώ ευγενικά θερμά. youth must woo and age must yield.