τσαϊνήζ

fortune is not a cookie; it's a can: open it

la parola amore esiste

le temps qui reste [valeria bruni-tedeschi]

το βουνό που τους τσάκισε τη ράχη

σκέψεις καθυστερημένου θεατή

- η αρχή της ταινίας μου φάνηκε απλά βαρετή. και με πενιχρότατη δραματική οικονομία, και για το γαμήσι, και για τον μεγάλο έρωτα που γεννήθηκε μεταξύ των δύο αντρών.
- η τουριστικά pretty-pretty φωτογραφία –χωρίς καν την αυστηρότητα του άνσελ άνταμς– πήγαινε χέρι χέρι με την γλυκανάλατη μουσική.
- βρήκα πιο δυνατές τις ‘οικογενειακές’ σκηνές: την σταδιακή διάλυση των δύο ετερόφυλων ζευγαριών, τη σχέση κόρης-πατέρα, την σκηνή με τους γονείς του σκοτωμένου.
- ο φίλος μου ο τ. επιμένει πως η ταινία είναι φτιαγμένη για ομοφοβικούς. δεν ξέρω αν συμφωνώ απολύτως. αλλά πάλι αναρωτιέμαι αν δεν είναι λίγο ύποπτοι οι αφειδείς έπαινοι για τον ‘σκληρό’ [άντρα, εννοείται], με το ‘εσωτερικό’ παίξιμο – δηλαδή αυτόν που ‘υποφέρει’ αγόγγυστα, που δέχεται να συντριβεί η ζωή του επειδή δεν μπορεί να κουμαντάρει αυτό που ζει. συνεπάγεται βεβαίως ότι βρίσκουμε ολίγον ‘λίγο’ τον γκύλενχαλ, λίγο μελό – μήπως εννοούμε ότι βρίσκουμε λιγότερο ‘αξιοθαύμαστη’, ‘αξιέπαινη’, την κάπως παιδιάστικη επιμονή του να διεκδικεί, έστω και μόνο ως φαντασίωση –ιστορημένη αν όχι και ομολογημένη και στους γονείς του ωστόσο!– μια ζωή μαζί γι’ αυτόν και τον αγαπημένο του; μήπως πίσω απ’ αυτές τις κρίσεις ‘ξεχνάμε’ πως ο ‘λιγότερο καλός ηθοποιός’ είναι αυτός που ‘τον παίρνει’ –τρισχειρότερα: ζητάει να ‘τον πάρει’, ‘στήνεται’ στο ‘φιλαράκι’ του, ψωνίζεται στο μεξικό– αυτός που θα ‘ξεχάσει’ τον αγαπημένο του ελπίζοντας πως βρήκε στον νέο γείτονα κάποιον που θα δοκιμάσει μαζί του μιαν άλλη εκδοχή ζωής;
- εντέλει, το γαμήλιο πάρτυ, με το χιούμορ του, το αστραφτερό και συγχρόνως υπανικτικό σενάριο και διαλόγους, παραμένει για μένα η καλύτερη ταινία του ανγκ λη – και η ύπουλα ηθικολογική [‘τσούλα μάνα, ο θεός σου πήρε το παιδί!’] παγοθύελλα, το ‘ετεροφυλόφιλο’ αδελφάκι τούτης ’δω

η συνέχεια

ο πρεσβύτερος μουσικός αγωνιζόταν μες στο σκοτάδι της μικρής συναυλίας - να διαβάσει την αφιέρωση του συγγραφέα στο τομίδιο που είχε ανασύρει ανυπόμονα απ' την τσέπη του. το ξανάχωσε μέσα. τράβηξε απ' την πάνω τσέπη τα ματογυάλια του - το ξανάβγαλε και διάβασε επιτέλους με αόρατη ικανοποίηση: "στον μεγάλο μουσικό και εξαίρετο άνθρωπο". στο τέλος καθώς κάποιοι βούρκωναν και όλοι χειροκροτούσαν με θέρμη, απηύθυνε συγκινημένο άξιο χαιρετισμό στους τέσσερις νεότερους επί σκηνής συναδέλφους του.

αλλά θαρρώ πιο πολύ ευχαριστήθηκε την μουσική η μοναχική κυρία τρεις θέσεις πιο 'κει. με τις δυο βέρες στο δάχτυλο -την πιο χαλαρή πιο κοντά στη ρίζα- τα κομψά λευκά μαλλάκια της την μικρή μαύρη τσάντα "κοκταίηλ"

bypass switch

"διακόπτης buy puss"

[αθανασία]

χτες είδα την νεκρή μητέρα της στο πρόσωπό της

birds

day after day i think of you as soon as i wake up. someone has put cries of birds on the air like jewels
[anne carson, plainwater, short talks: "on le bonheur d' être bien aimée"]

mummy... daddy... the day is full of birds. sounds like they're saying words
[bertie]

[funny things, musicals]

το αγαπημένο μου τραγούδι από το grease -παιδιόθεν [c' etait bien parti]- ήταν πάντα το "there are worse things i could do" - από το chicago, το "mr. cellophane"

σ.κ.

skin