[ξανά και πάλι]

πολλά πράγματα είναι πάνω απ' τις δικές μου δυνάμεις
κανένα όμως δεν έχει τα φερσίματα του ανθρώπου
το νά 'σαι 'ανθρωπος είναι το πιό απλησίαστο απ' όλα

[...]

βρήκε στα βάθη του γλώσσα με λέξεις
σκέψη ανεμόδαρτη
και ορμέμφυτα νόμων που δημιουργούν πολιτείες
βρήκε τον εαυτό του με το μόχθο του
ο άνθρωπος δίδαξε στον εαυτό του τον άνθρωπο
[...]
σε όλα βρίσκει μιάν έξοδο
το αύριο δεν είναι γι' αυτόν αδιέξοδο
μόνο απ΄τον άδη
δεν έχει τρόπο να ξεφύγει
κι ας έχει κατορθώσει να ξεγλιστράει από αρρώστιες αγιάτρευτες

[...]

από την αντιγόνη του σοφοκλή, στην μετάφραση του νίκου παναγιωτόπουλου, που μας πετάει από την καθημερινή ομιλία στην υψιπετή ποίηση μες στην ίδια φράση

θ' ακουστεί πάλι φέτος στην παράσταση του λευτέρη βογιατζή - στην επίδαυρο, στην πέτρα, και αλλού φαντάζομαι [κι ελπίζω]

σε μετεμφυλιακά ερείπια, στου διγενή τ' αλώνια, με τσίτια και φτωχικά κουστούμια [της χλόης ομπολένσκι] παλεύουν και χαϊδεύονται

ασυνήθιστη συγκίνηση σαν από δικούς μας ανθρώπους κι όμως άλλους