Thursday, December 14, 2006

[now]



. απόψε στις 21:00
. και ώς την παραμονή των χριστουγέννων - κάθε μέρα, 18:00-22:00
. στον βιομηχανικό χώρο, κειριαδών & σφηττιών, κάτω πετράλωνα



αλέξανδρος_αποστολίδης + μαρία_λαϊνά .
αντώνης_βολανάκης + θανάσης_χειμωνάς .
μαρία κόντη + παναγιώτης_ιωαννίδης .
μαρία_νυμφιάδη + αλεξάνδρα πλαστήρα .
μαρία πασχαλίδου + γιώργος συμπάρδης .
λία πέτρου + heimkurst .

ιδέα + συντονισμός: α.βολανάκης .

[chanson triste]

μέρες που έρχονται, ένας γερός έπαινος για το cd -ανθολογία με τη σφραγίδα της σπάνιας ευαισθησίας και της καλλιέργειας του γιάννη ευσταθιάδη- που συνοδεύει το τελευταίο τεύχος του 'δέντρου', με αφιέρωμα στην μελαγχολία. διαλεχτές παλιές -και νεότερες- ηχογραφήσεις, με μιά καλοδεχούμενη έμφαση στις -συγκριτκά άγνωστες, σε σχέση με την όπερα και τα γερμανικά lieder- γαλλικές mélodies, και τις ιδιαίτερες, γλυκιές και 'ίσιες' φωνές που τους ταιριάζουν.

ένα όλον εξαιρετικό [πιό επιτυχημένο, νομίζω, από το αντίστοιχο του μότσαρτ: ίσως και διότι είναι πιό εύκολο το πειστικό συναίσθημα, από το πειστικό -ερμηνευτικά, εν προκειμένω- ύφος;]

Wednesday, December 13, 2006

[still 16]

στόλισε το σπίτι πριν φτάσει. αφού έφυγε, αγόρασε πολύχρωμα φωτάκια [τα περσινά καήκαν]

[cioccolatino]

the operative word: still [quite]

Tuesday, December 12, 2006

2.3


[3η φορά στο 2 - σκέψου και να μ' είχε ξετρελλάνει! :-)]

την 1η φορά στην 14η σειρά, την 2η στην 29η - τώρα στην 2η.

από κοντά, οι λεπτομέρειες είναι συναρπαστικές. επίσης αναδεικνύεται η τρυφερότητα της σκηνοθεσίας, και η ψιλοδουλειά σε κάθε 'ρόλο': όλοι παίζονται με ένταση, αλλ΄ ωστόσο προσφέρονται μ' ένα ήρεμο 'δόσιμο' στο κοινό [το οποίο μασουλάει ηχηρά τσίχλα κατά την διάρκεια της παράστασης, κι αναρωτιέται γιά τα 'πολλά νοήματά' της μετά το πέρας της]

Monday, December 11, 2006

[it's that time of the year again]



[αφιερωμένο]

[with thanks to enteka που μου το θύμισε]

Saturday, December 09, 2006

[as if one could say why / let's sleep on it some more]


- you can't love me! why do you love me?
- because everyone else is boring - and because you're different

[michel gondry, the science of sleep / η φωτογραφία του my own private idaho από τις σημερινές εφημερίδες]

Friday, December 08, 2006

[κουτί]


[του carlos leiro]

[περιβαλλοντικά]

1. παρακαλείται προσφάτως υποψήφιος δήμαρχος -πλήρης, κατά τα άλλα, περιβαλλοντικών 'ανησυχιών'- να μάσει επιτέλους τα κουρέλια που άπλωσε στις προσφυγικές πολυκατοικίες. [και να φροντίσει να μην βρωμίζονται οι τοίχοι της πόλης με -παράνομη- αφφισσοκόλληση στο όνομά του]

2. πού πετάμε το τηγανισμένο λάδι; στον νεροχύτη; όχι: έτσι μολύνουμε ~1,000,000 λίτρα νερού, δηλ. ποσότητα για τις ανάγκες 1 ατόμου για 14 χρόνια. το βάζουμε σε ένα πλαστικό μπουκάλι και το πετάμε στα σκουπίδια

Monday, December 04, 2006

ο αγιοβασίλης του πάρκου


στον a_live

τρεις φίλοι περπατούν νύχτα στην πόλη. στο πάρκο ανάμεσα στο μουσείο και το φωτισμένο ξενοδοχείο, εκείνη βλέπει ξαφνικά, πάνω σ' ένα απ' τα τρία κατακόκκινα παγκάκια, στημένον έναν μικρό, κατακόκκινο αγιοβασίλη*, να περιμένει, μ' ένα κουδουνάκι περασμένο στο σκουφί του. πώς βρέθηκε εκεί νυχτιάτικα; ποιό παιχνιδιάρικο χέρι τον άφησε;

τον παίρνει μαζί της απ' το κρύο: τώρα απολαμβάνει τη ζεστασιά ενός φιλόξενου σπιτιού
[στην αθήνα - κανείς δεν είναι τέλειος :-)]


* πολύ πιό όμορφον απ' αυτόν της εικόνας!

Saturday, December 02, 2006

2.2


[τουτέστιν, δεύτερη φορά στο 2: την επομένη]

δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ο δ.π., όπως δήλωσε, θεωρεί ότι με το 2 θα φανεί ποιοί είναι οι νέοι φίλοι του, και ποιοί απλώς χάρηκαν τις τελετές των ολυμπιακών: αν το εύρος της τοιχογραφίας θυμίζει τον δράκουλα, και η δομή το για πάντα –χωρίς την γυμνότητα, τα σχεδόν απλοϊκά του μέσα–, το υλικό έχει κατά το ήμισυ συλληφθεί με την γενναιοδωρία προς το κοινό που χαρακτήριζε την τελετή λήξης – καμμία σχέση με την αυστηρή λιτότητα της τελετής έναρξης. και δεν βλέπω καμμία απομάκρυνση από την ‘αισθητική’ [κάτι που ορθά είχε εν μέρει ξεκινήσει με το για πάντα]: ίσα ίσα, η αισθητική θριαμβεύει σε κάθε αψεγάδιαστη λεπτομέρεια [ένας ‘λιγότερος’ καλλιτέχνης θα είχε κάνει το στιγμιότυπο του άτυχου τερματοφύλακα, ολόκληρο έργο – κι ίσως να είχε βραβευθεί κιόλας! ναι: ο ίδιος ο δ.π. έχει θέσει τον πήχυ τόσο ψηλά] μέχρι και τον καλλωπισμό [του χαρωπού ‘οργίου’]. πέραν από την πιθανή αυτοπαγίδευση στους όρους του εργαστηρίου, προτιμώ να επινοήσω και μια δεύτερη: στις εκπληκτικές τεχνικές δυνατοτήτες του νέου θεάτρου

αλλά, να μιά δυνατή αρχή: για το[ν] 1, το [οι] 2 είναι αξιοθαύμαστο και συγχρόνως τερατώδες

και σε λίγο: μόνος του, ο ένας δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα πόδια απ’ το έδαφος και να σύρει βήμα – μόλις εμφανιστεί ένας δεύτερος, ο πρώτος τον αρπάζει στα χέρια – μαζί θα μπορέσουν να τρέξουν

[κι όμως, σαν στον ιστό του '2', να κρεμάστηκαν οι βινιέττες των αντρικών κλισέ]

προσπαθώ να βρω το νήμα που επιθυμώ να συγκρατήσω [αλλά γιατί να χρειάζεται μια δεύτερη φορά;]: ο ταξιδιώτης φτάνει – ο ‘άλλος’ [του εαυτός] φτάνει κι αυτός – αλλ’ αδυνατούν να συναντηθούν – ο φίλος ανηφόρισε μες στα πεσμένα σώματα – κάποτε ο ‘άλλος’ θα του προσφέρει ένα βλέμμα προς ‘τα πάνω’ [το μπαλλόνι]: αυτός διστάζει, προσκολλημένος ακόμα στο ‘κάτω’ [τα χαρτιά/σκουπίδια] – πώς να τα κρατήσει και τα δυό; – με το περίστροφο που θα του σπάσει το μπαλλόνι, ο εφιαλτικός ‘άντρας/ανδρείκελο’ πυροβολεί το ίδιο του, γυναικείο πόδι – ένα ανδρόγυνο ανδρείκελο τώρα τον μαγνητίζει – θα χωθεί πάλι μες στην τεράστια κούκλα – ο ‘άλλος’ κοιμάται κι ονειρεύεται παράλληλα μ’ αυτόν – φορούν και γδύνονται τα ίδια ρούχα, αλλά ούτε αυτό καταφέρνει να τους ενώσει – ο φίλος βρίσκεται πιά στον ουρανό: πώς να τον ξαναβρείς

θα ήθελα να μείνω με την αισιόδοξη σκέψη ότι, έστω κι έτσι, τόσος κόσμος ‘είδε παπαϊωάννου’ [πνίγοντας βιαστικά τις αυτόματες ενστάσεις: ‘ναι, αλλά ποιόν παπαϊωάννου; κι αυτό που είδε, τον άλλαξε ή τον χάιδεψε;’]. μου το χαλάνε, βγαίνοντας, δυό ζευγάρια, εμφανώς έτοιμα για άλλου είδους βραδυνή έξοδο – ο ένας εκ των ανδρών, με ποδοσφαιρικά φωναχτή κιμπαριά, δηλώνει τον ενθουσιασμό του: ‘40 παραστάσεις;! και στις 40 εδώ, κάθε νύχτα!’

Friday, December 01, 2006

2.1


[τουτέστιν, πρώτη φορά στο 2 – χωρίς να έχω διαβάσει το πρόγραμμα: λίγα –ενίοτε σκληρά– λόγια αγάπης]

νομίζω πως από τον δράκουλα έχει να επιχειρήσει ο δημήτρης παπαϊωάννου μια τέτοια τοιχογραφία – αλλά πλέον με το ύφος τού για πάντα, και με το χιούμορ ενσωματωμένο, και όχι εμβόλιμο. ομολογώ, ωστόσο, ότι δεν περίμενα τέτοιον καταιγισμό εικόνων. μου φάνηκε πως οι βινιέττες [της σάτιρας, ή της τρυφερής αναφοράς] των ‘αντρικών προτύπων’ ‘μουτζουρώνουν’ τον ‘πυρήνα’ – που μοιάζει όντως να είναι το ‘2’. αναρωτιέμαι πόσο συνεισέφερε σ’ αυτό, το γεγονός ότι το θέαμα προέκυψε από εργαστήριο [workshop]: μ’ αυτόν τον τρόπο εργασίας, δεσμεύεται κανείς [ή έστω: μπαίνει στον πειρασμό], στο τελικό έργο, να χρησιμοποιήσει τον κάθε συμμετέχοντα με ό,τι αυτός κάνει καλύτερα. όπως και να ’χει, ένοιωσα ως διακοσμητικά –αν όχι και εμβόλιμα– πολλά ‘σόλο’ [μπραίηκντανς, αργό ζεϊμπέκικο, πολεμική τέχνη, videogame], αλλά και ολόκληρα επεισόδια [‘γραφείο’, ‘γυμναστήριο’, μπουζουξίδικο, ‘γάντια’] παρά την αξιοθαύμαστη μαεστρία τους, και την ευθύβολη ομορφιά τους. αλλ’ απ’ τον δ.π. δεν περιμένουμε πια τίποτα λιγότερο απ’ αυτό – περιμένουμε [καλώς ή κακώς – κι αυτός δεν έχει καμμιά υποχρέωση να μας ικανοποιήσει: καθένας κάνει ό,τι του αρέσει] το περισσότερο: την ισορροπία, δηλαδή, εσωτερικής θερμοκρασίας και όψεως

διόλου δεν με ενοχλούν τα γνωστά μοτίβα [ο ταξιδιώτης, η βαλίτσα, ο doppelganger/σκιά/άλλος εαυτός], ή και οι ευθείες αναφορές σε προηγούμενα έργα – αλλά γιατί πρέπει η ‘ποπ’ εκδοχή του τραγουδιού ’99 να είναι πια γυμνωμένη από ποίηση;

κρατώ δυό δυνατές σκηνές: την αδυναμία συγκράτησης μαζί, μπαλλονιού –που προσφέρει ο άλλος [εαυτός μας]– και χαρτιών [που έχουν ήδη γίνει σκουπίδια] [αυτό ήταν και το ‘κέντρο’ για μένα] – και την αδύνατη επίσκεψη στον αναχωρήσαντα φίλο

πολύ καλή η μουσική του κωνσταντίνου βήτα [στις συνεργασίες πάντα δίνει τον καλύτερο εαυτό του], μαζί με την ορχηστρική εκδοχή της ‘μισιρλούς’, και του schmaltzy θέματος από το love story – εξαιρετικός ο ηχητικός σχεδιασμός

ωστόσο, στενοχωριέμαι με την τελική μου αίσθηση: περισσότερο γλυκό, παρά φαγητό