[vladimir luxuria]

για χάρη της το ιταλικό κοινοβούλιο έχτισε τουαλέττες για τρανσεξουαλικούς βουλευτές

[μιας που και οι γυναίκες και οι άντρες βουλευτές αρνούνταν να δεχτούν την -τέως 'τον'- βλαντίμιρ λουξούρια στις δικές τους τουαλέττες. και καλά οι άντρες: με το δίκιο τους [πια] - αλλ' οι γυναίκες;]

destroy athens

= hold the 1st athens biennale in thessaloniki!

δεν είναι απλώς ευφυολόγημα:

- θα ήταν μια θεαματικότατη καταστροφή του στερεοτύπου της αθήνας ως πολιτισμικά κυρίαρχης
- δεν μας αφορά το ποιός το σκέφτηκε πρώτος, ή αν έχουν διακριτούς προσανατολισμούς, αλλά δύο πρώτες μπιεννάλε στην ελλάδα μες στον ίδιο χρόνο...
- ο εξαναγκασμός σε συνεργασία μεταξύ δύο διαφορετικών επιμελητικών ομάδων θα κατέστρεφε επίσης το στερεότυπο της παντοδυναμίας, της βαρύνουσας σημασίας και της κρισιμότητας των επιμελητών - καθώς και αυτό των αντιμαχόμενων ιδεολογικών στρατοπέδων στην [και σύγχρονη] τέχνη

art + politics

αν δεν κάνω λάθος, στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, η πολιτική εισόρμησε -εφόρμησε σχεδόν- στην τέχνη [στις δυό αμερικές, στην ρωσία, και αλλού]. πρόθεση των 'στρατευμένων' καλλιτεχνών ήταν να ξεκολλήσουν την τέχνη από τα παλιά, 'ανώδυνα' -καθώς τα εννοούσαν- θέματά της, να την αναζωογονήσουν. δεν προχωρούσαν πολύ πέρα από την αναπαράσταση. οι αναπαραστάσεις αυτές μπορεί κάποτε να ήσαν αφελείς - η κατακραυγή ωστόσο [ενίοτε και η καταστολή] ήταν γοργή και βίαιη

και να όμως [;] που στο δεύτερο μισό, η πολιτική σχεδόν αποκοιμήθηκε μες στην τέχνη. τις πολιτικές συγκρούσεις τις κατάπιαν τα καλλιτεχνικά παίγνια: οι πολιτικές διεργασίες ενσωματώθηκαν, μέχρις εξουδετέρωσης, στο λεξιλόγιο της τέχνης. και φτάσαμε σήμερα να θεωρείται ενδιαφέρον έργο [ή 'χειρονομία'] το πολιτικό σύνθημα, ή, ακόμα χειρότερα, το μετέωρο, άνευ αντικειμένου, σύνθημα, όπως εκείνο το 'αντισταθείτε' γραμμένο στους τοίχους σε κάποια μπιεννάλε προ ετών [όπως ανέφερε τις προάλλες ο βίκτορ μασιάνο]. και -ω έκπληξη! [;]- η απορρόφηση του πολιτικού λόγου από την διεθνοποιημένη καλλιτεχνική παραγωγή μοιάζει πια όχι απλώς να μην καταστέλλεται, αλλά το αντίθετο: να ενθαρρύνεται και να επικροτείται πανταχόθεν. περιβαλλόμαστε από την αισθητικοποίηση, την εξημέρωση, την αδρανοποίηση του πολιτικού μέσω ενός θεάματος δράσης

έτσι, και χωρίς αποτελεσματική πολιτική δράση μείναμε, και πήζουμε σε μια μονόχορδη τέχνη [υπερβάλλω και σχηματοποιώ, αλλά νομίζω πως οι τάσεις αδρά σχεδιάζονται]

ώστε κάποιοι να διερωτώνται: 'πώς θα ξαναγίνει ριζοσπαστική η τέχνη σήμερα;' αλλά δικαιούμαστε να διερωτηθούμε εξίσου: 'γιατί/για ποιόν πρέπει η τέχνη να είναι ριζοσπαστική;' μήπως δεν είναι επαρκώς 'ριζοσπαστική' κίνηση η καταβύθιση του/της καλλιτέχνη στις σκοτεινές εμμονές; και μήπως αυτοί που ριζικότερα άλλαξαν το βλέμμα μας, δεν ήσαν συχνά οι λιγότερο στραμμένοι προς τους άλλους; [παράδοξο χρήσιμο για την ταπείνωση του 'ορθού λόγου']

υποπτεύομαι πως η επιτυχής σύζευξη τέχνης και πολιτικής είναι και αυτή, όπως κάθε καλό έργο τέχνης, ζήτημα ταλέντου και σκέψης: πώς η ενασχόληση με το πολιτικό θέμα να μην καταλήξει εικονογράφηση, αλλά να είναι αναδιατύπωση - πώς η εντρύφηση με την πολιτική διεργασία να μην αρκείται στην ανώδυνη απομίμηση, αλλά να την χρησιμοποιεί κριτικά

πάντως, ίσως ακόμα πιο κρίσιμο να είναι το ερώτημα: 'πώς θα διασώσουμε την πολιτική από την τέχνη;' πώς θα σταματήσει -ή καλύτερα: απαξιωθεί- ο 'πειραματικός' οππορτουνισμός που [συνηθέστατα, πλην εξαιρέσεων βεβαίως] τις παγιδεύει, την μια μέσα στην άλλη; [βλ. και προεκλογικές εκστρατείες, ή πλείστες όσες 'δράσεις μέσα στην πόλη']

αυτά, με αφορμή την διερεύνηση του κωστή σταφυλάκη και του γιάννη σταυρακάκη στο πρόσφατο συνέδριο της μπιεννάλε της αθήνας - και την καταγγελία της 'κριτικής τέχνης light'από την κατρίν νταβίντ

αναμένομεν

[choose your own]

είμαι γυναίκα λίγο παραπάνω από 50 χρόνια κι έχω ξεπεράσει την αρχική μου κατάπληξη
όσο για την διεύθυνση ορχήστρας, είναι ένα επάγγελμα όπου δεν νομίζω πως το φύλο παίζει σπουδαίο ρόλο

η nadia boulanger το 1938, όταν την ρώτησαν πώς αισθάνθηκε ως η πρώτη γυναίκα που διηύθυνε την συμφωνική ορχήστρα της βοστώνης

5

άρχισα κι εγώ να διαβάζω jacques rancière
είμαι ερωτευμένος με την αυστηρή διαυγή σκοτεινότητα της catherine david
μ' αρέσει να χαϊδεύω τα μαλλιά ξεκινώντας απ΄το σβέρκο
χαίρομαι που 'ανακάλυψα' τον godard στα 33 μου [στα 18 μου, δεν με είχε 'πιάσει']
στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν δελφίνι

ευχαριστώ τον φάλτσο για την ευγενική του πρόσκληση σ' αυτό το παιχνίδι - και την μεταβιβάζω μετά χαράς με τη σειρά μου προς: a_live, διαστάσεις, vjay, tsagar, και βλέμμα

working up an active resistance

πρώτη ημέρα του συνεδρίου 'προσευχή για [παθητική;] αντίσταση' της μπιεννάλε της αθήνας, η πιο ενδιαφέρουσα παρέμβαση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων [πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας], βρισκόταν έξω απ΄την παλιά βουλή: 'πουδειχνειοστρατηγος;' έγραφε το χαρτάκι, κολλημένο πάνω στο άγαλμα του κολοκοτρώνη, και σε λίγα άλλα σημεία

παλιό, θαρρώ [και η απάντηση γνωστή: 'στο 'galaxy', φυσικά!'], αλλά δεδομένου ότι σε μιάν 'άλλη' αθήνα, το άγαλμα ήταν κοντά στο 'κεντρικόν', λέω να σκαρώσω στα γρήγορα μια 'παρέμβαση' κι εγώ, για τις αυριανές συνεδρίες

στο μεταξύ, θα πρότεινα ν' αρχίζαμε με την καταστροφή των εξής στερεοτύπων:

1. δεν αρχίζουμε ποτέ στην ώρα μας

σχόλιο: ουδέν

2. αντί να μιλάμε, διαβάζουμε κείμενο - και μάλιστα γραμμένο για να διαβάζεται, κι όχι για να ακούγεται

σχόλιο: η δικαιολογία 'μα θα τυπωθεί στα πρακτικά' δεν στέκει: ίσα ίσα λοιπόν, κάντε μας τη χάρη να μας πείτε με δικά σας λόγια το ζουμί του, και λίγο πιο ευσύνοπτα [και όχι σε 45' [και βάλε] - σχετική έρευνα έχει αποδείξει ότι η προσοχή των ακροατών διαδοχικά μειώνεται, φτάνοντας, καθώς κατρακυλά, στο 50% του μέγιστού της στα 20']. ούτε η -χειρότερη- δικαιολογία 'είναι δύσκολες οι έννοιες' ευσταθεί: πείτε τις τότε με τρόπο κατανοητό. [με βάζει επίσης σε σκέψεις ο ναρκισσιστικός τρόπος των περισσότερων προφορικών εισηγήσεων σε συνέδρια των 'ανθρωπιστικών' επιστημών, σε αντίθεση με αυτά των 'θετικών' - αλλ' αυτό δεν είναι της παρούσης]. ούτε και η ανάγκη σύγχρονης μετάφρασης δικαιολογεί την ανάγνωση κειμένου: οι διερμηνείς σπουδάζουν επί χρόνια αυτό ακριβώς: να μεταφράζουν αυτοστιγμεί ό,τι κι αν λέγεται [έχοντας ένα σχετικό κείμενο, είναι βεβαίως καλύτερα προετοιμασμένοι/ες ως προς την ορολογία]

[bienale tis atinas]

καλή αρχή: το τηλέφωνο πληροφοριών απάντησε ευγενεστάτη κυρία, πλην δεν ομιλούσε την γλώσσα της χώρας της διοργάνωσης

[teatime]

σπάσανε πολλές σελίδες
[γιατί μάλλον ήταν η άλλη]

ροζ

ξύπνα βρε ροζ
ξύπνα μωρό μου

εξακολουθεί να είναι πολύ ευχάριστη έκπληξη να μην είσαι αναγκασμένος να πεις 'ε, για ελληνική ταινία, καλή ήταν'. [και μιας και χτες προβαλλόταν προηγουμένως η μικρού μήκους τα σαλιγκάρια της λουλούς του παναγιώτη φαφούτη, η χαρά ήταν διπλή].

πέραν αυτού όμως, εδώ βλέπεις τόλμη στο πολύ προσωπικό υλικό, αποφασιστικότητα και ευθυκρισία στον αισθητικό χειρισμό - σε όλα τα επίπεδα. ένα βήμα πιο 'κει, μπορεί κάτι να φαινόταν πρόχειρο, αφελές, αδέξιο. όμως όχι εδώ: εδώ η λεπτότητα που έχει το αεράκι, ένα παιδικό χειρόγραφο, ένα παλιομοδίτικο κέντημα - η θλίψη που χαμογελάει, γιατί δεν παίρνει [όχι πια: μεγάλωσε] τον εαυτό της στα σοβαρά

ε αυτά: για τα καλά πράματα, λίγα λόγια [μην τα βαρύνουμε]. κυρίως: ένα φιλικό νεύμα

[φώτα σβηστά]

απόψε, 18:55-19:00, ας κρατήσουμε όλα τα φώτα του σπιτιού σβηστά

είναι μια παγκόσμια κίνηση - συμβολική, ως ένδειξη ανησυχίας για τις κλιματικές αλλαγές στη γη - αλλά και ουσιαστική, μιας κι ένα συντονισμένο πεντάλεπτο σκότους σημαίνει τεράστια εξοικονόμηση ενέργειας