Monday, December 17, 2007

[ενθύμιον της απερισκεψίας μου]



καλοκαίρι του 1976 [στην ασπρόμαυρη το μεσημέρι με κλειστά πατζούρια ο κατ' επανάληψιν αναιδής θρίαμβος του mark spitz, τα παγερά βεγγαλικά της comaneci] τα μεγαλύτερα αγόρια στην αλάνα παίζαν 'ολυμπιακούς' κι εγώ στην απόξω ως μικρός. θεατής του 'ακοντίου' χολωμένος δεν άκουγα που μου φωνάζαν κι έφαγα το καλάμι κάτω από το φρύδι. αίματα κακό πάψαν το παιχνίδι και με σούρανε στο σπίτι θορυβημένες μανάδες να φωνάζουνε οξυζενέ και μερκουροχρώμ. εγώ μάλλον περήφανος γιά το μετάλλιο αυτό [και ασυγκίνητος θαρρώ που παρατρίχα γλίτωσε το μάτι μου]. το σημαδάκι εκεί ενθύμιο δε φεύγει

[με ευχαριστίες προς την εύα εξάρχου γιά την πρόσκληση - που μεταβιβάζω προς: m. hulot, a_live, prospero, rainman, βλέμμα, διαστάσεις]

Labels: ,

10 Comments:

Anonymous Anonymous said...

ΠΡΟΣΟΧΗ, ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ!!!
Τι μου θυμίζεις! Λοιπόν, μικρός όταν ήμουν είχα αγοράσει εγώ κι ένας συμμαθητής μου από έναν χαρτοκόπτη. Μέσα σε μια κουφάλα δέντρου βρήκαμε ένα κόκκινο σορτς -καλοκαίρι ήτανε. Ωραία, είπαμε, το πρώτο μας "θύμα". Κι αρχίσαμε να κόβουμε με το φρέσκο ξυράφι που δεν έμελλε να κόψει ποτέ χαρτί. Χρατς-χρουτς, και μέσα στο πάθος του ο Π. μού χώνει μία στον δείκτη του δεξιού χεριού και τον ανοίγει σαν την κοιλιά του ψαριού... Μια γυναίκα γνωστή τύχαινε να περνάει και με έσυρε ώς την μπανιέρα του σπιτιού της για να μου βάλει -λόγω τρομάρας και όχι επίτηδες- ασετόν! Σε γιατρό δεν πήγα. Θεράπευσα μόνος μου την πληγή. Το σημάδι έμεινε. Κατάφερε μάλιστα να ζήσει και τις στιγμές του, την αυτονομία του. Μια-δυο φορές είπαν πως είναι σέξι...

Α.

17 December, 2007 19:41  
Blogger sensualmonk said...

[όλα τα σημάδια είναι: ως φορείς ιστορίας και ιστοριών... ;-)]

17 December, 2007 22:27  
Anonymous Anonymous said...

Τουλάχιστον έχετε και μια ωραία ιστορία να θυμάστε, ένα σενάριο, κάτι. Χμφ! Μακάρι να είχα και εγώ ένα σημάδι τέτοιο! Από έναν καβγά τουλάχιστον! Το μόνο που έχω είναι ένα κοντά στο΄μάτι από την ξαδέρφη μου το βλήμα που με πέτυχε με την κούνια όταν ήμανε προνήπιο. Τελείως ντεκαβλέ σου λέω...

Αχ... ενώ ο Ταλαντούχος κύριος Χ μου έχει ένα σκίσιμο στο πλάι 'να' με το συμπάθειο, από μια αγριόγατα όταν ήτανε μικρός...

όταν ξαπλώνει στο μαξιλάρι με το φως στο πλάι και μισοκλείνει τα μάτια, ακουμπώ τις άκρες των δακτύλων μου επάνω του.. και δείχνει τόσο σέξι... :-(

18 December, 2007 02:13  
Blogger Eva Eksarhou said...

τι όμορφο και τρυφερό ...

18 December, 2007 10:52  
Anonymous Anonymous said...

Μου αρέσει που "άναψε" η κουβέντα!
Α.

18 December, 2007 11:23  
Blogger sensualmonk said...

@ bi bi my darling: μην θλίβεστε: υπάρχουν ταλέντα και ταλέντα [talent is in the eye of the beholder, σαν να λέμε :-)]

@ A.: λόγω αιμάτων, υποθέτω... :-)

18 December, 2007 13:39  
Anonymous Anonymous said...

Δεν σε αντελήβην...
Α.

18 December, 2007 15:08  
Blogger sensualmonk said...

[[άναψαν τα] αίματα > άναψε η κουβέντα]
:-)

18 December, 2007 20:57  
Blogger a_live said...

δε λάστ έντινγκ¿
she thinks she's never met anyone so lost, besides herself, σαν εκδορές και πράματα που δε σκεφτήκαμε :] -η μάνα μου μου λέει πως αυτή η λέξη απερίσκεπτη δεν πρέπει να μαστε και ο φίλος πως μεγαλώνει και αποκτά σημάδια άρα πρέπει να παντρευτούμε τώρα πριν μεγαλώσουν κι άλλο. το τραγούδι λέγεται i love you just the way you are. σημάδια δεν απέκτησα, εκείνο το βράδυ στο κρεβάτι μου δεν έψαξα για σημάδια αλλά κοιμήθηκα με το νίκο, το σημάδι μου είναι 6 μακριά καλοκαίρια ή μια κόλλα χαρτί και είναι όλα εδώ μέσα, έχω ειδικά κόλπα κ τα σημάδια στο σώμα μου σημαίνουν τίποτα, ο τρόπος που τους φέρθηκες ή δεν έδωσες σημασία, δε ρεστ, happy endings

ο σένσουαλ μονκ

21 December, 2007 21:59  
Blogger sensualmonk said...

o a_live
ευχαριστώ
χρόνια πολλά

25 December, 2007 21:04  

Post a Comment

<< Home